Na de Babylonische ballingschap begon het Aramees het Hebreeuws als spreektaal te verdringen. Ook zijn de latere delen van Tenach, het boek Daniël en het boek Ezra al voor een belangrijk deel in het Aramees geschreven. In de rabbijnse leerscholen bleef het Hebreeuws tot rond het jaar 200 zowel als spreek- als schrijftaal gebruikt worden (het z.g. Misjna-Hebreeuws), totdat het ook daar door het Aramees vervangen werd.
Als literaire taal werd het Hebreeuws in latere eeuwen gehandhaafd. Ook teksten op ceremoniële objecten en op grafstenen en een deel van de stukken van de joodse gemeenten werden in het Hebreeuws gesteld. Het ontstaan van het politieke zionisme rond het einde van de negentiende eeuw ging gepaard met een herleving van de oude taal, uit ideële motieven, maar ook omdat het de enige taal was die alle joden in de diaspora gemeen hadden. In Israël is het moderne Hebreeuws of Ivriet de nationale voertaal.