Gedurende de oorlog woonde ons gezin nog in de Saxenburger straat. Dat was goed vanwege de eigen directe toegang tot het Vondelpark waar brandhout gehaald werd. Mijn 20 jaar oudere broer werd daar vandaan weggevoerd naar Duitsland om dwangarbeid te verrichten (Karlsruhe). Hij wist daar op ongelooflijk simpele wijze te ontvluchten. Na een korte melding bij het ouderlijk huis dook hij onder in Noord-Holland: Nibbixwoud, waar hij lid werd van het gewapend verzet. Via die route voorzag hij mij, zijn veel jongere broertje, van de noodzakelijke voedingsmiddelen nadat ik met een ongeluk met een noodkacheltje ernstig was verbrand. Na de oorlog wilden mijn ouders weg uit de Saxenburgerstraat en kwamen terecht in de Valeriusstraat op nummer 6. Ik was toen twee jaar oud. Daar liggen dus al mijn herinneringen. Als kind al hoorde ik dat het huis bewoond was geweest door een Joodse familie. Toen mijn ouders het huis kregen was het aan alle kanten open gebroken, kennelijk door mensen die op zoek waren geweest naar goederen van waarde. Het heeft mij altijd geïntrigreerd wat voor familie er in dit huis gewoond zou hebben. Door het posterproject ken ik nu in ieder geval een naam en een gezicht: Abraham Gobits, geboren in Amsterdam op 20 januari 1909 en gestorven in Auschwitz op 30 september 1942. Niet veel, maar het heeft het huis van mijn jeugd meer "gezicht" gegeven. Jammer dat ik niet aan het posterproject deel kon nemen doordat ik nu in Frankrijk woon. Ik zou zeker het portret van Abraham Gobits aan de poster toegevoegd hebben.
Een latere aanvulling: het koor waar ik in Frankrijk in zing gaat een concertreis maken in Polen (2012). Ik heb me ingeschreven voor een excursie naar Auschwitz, waar Abraham Gobits om het leven kwam. Zijn portret neem ik mee en ik zal daar wel op een of andere wijze even kunnen stilstaan bij zijn dood. Mooi om de cirkel daar te kunnen sluiten.
Het bezoek aan Auschwitz is achter de rug. Het portret van Abraham Gobits en mijn korte verhaaltje zijn overhandigd en zal worden toegevoegd aan de Nederlandse barak. Mooi om te kunnen doen en hem een beetje uit de vergetelheid te hebben gehaald. De zwaarte van dit bezoek heb ik onderschat. Het bezoek op zich en daarna het overhandigen van de papieren bleken een zware wissel te trekken op mijn emoties. Het heeft nu een onuitwisbare plaats in mijn herinnering.