Op de leeftijd van 64 jaar besef ik opeens dat ik vragen heb over mijn overleden familieleden van vaderskant.
Vragen zoals was het dit nummer in de Ruysstraat waar mijn oma en opa woonden met hun vele kinderen?
Hoe hebben ze geleefd?Wanneer zijn ze weggevoerd en vermoord?
Waarom heb ik dit nooit gevraagd?
Onbeantwoord verleden.
Telkens als ik door de Ruysstraat rijd kijk ik naar nummer 76 huis.
Dit moet het adres zijn geweest waar mijn vader met zijn broers en zussen en mijn opa en oma hebben gewoond.Nu ik zelf de leeftijd van 64 jaar heb bereikt gaan mijn gedachten steeds vaker naar mijn vermoorde familieleden?Hoe komt dat,vraag ik me af?
Mijn vader is in oktober 2001 overleden na zijn laatste jaren in het St.Jacob te hebben doorgebracht samen met mijn ook inmiddels overleden moeder.
Waarom komen die vragen nu en waarom heb ik ze nooit aan mijn vader gevraagd?
Ik denk,. dat ik bang was mijn vader met die vragen pijn te doen ,hij sprak namelijk nooit over de oorlog in tegensteliing tot zijn enig overlevende zuster Esther Meijer-Jas.
Zij kon er over praten mijn vader niet maar ook aan haar heb ik die vragen nooit gesteld.