Henoch Leviet werd geboren als vijfde kind in het gezin van Heiman Leviet en Liena Eckstein. Hij had vier zusjes en een broertje. Een ander zusje, Eva, overleed in 1904 als baby. Het gezin woonde in Uithuizen, een dorp vlak bij Groningen met een kleine Joodse gemeenschap. Vader Heiman was koopman.
Henoch kwam in maart 1935 naar Amsterdam. Hij werkte aanvankelijk als keukenhulp en later als kok in het Oude Mannen- en Vrouwenhuis der Nederlands Hervormde Gemeente aan de Amstel 61 (huidige Hermitage). Daar woonde hij bijna twee jaar intern. Vanaf februari 1937 woonde hij zelfstandig en huurde hij een kamer.
In de drie jaar die volgden, zou hij kort achter elkaar drie familieleden verliezen: zijn vader Heiman, die op 26 december 1937 in Uithuizen overleed, een maand later, op 22 januari 1938, zijn 34-jarige zus Bertha en op
4 december 1940 zijn moeder Liena. Alle drie zijn begraven op de kleine Joodse begraafplaats in Uithuizen. Henoch bleef in Amsterdam en woonde vanaf eind juni 1940 in de Sarphatistraat 133 hs.
Tijdens de razzia van zaterdag 22 februari 1941 werd Henoch opgepakt. Samen met honderden andere Joodse mannen werd hij naar kamp Schoorl overgebracht en later die week, op 27 februari, naar Buchenwald. In dat kamp is hij na vijf weken uitputtend werk onder een wreed regime op 5 april 1941 om het leven gekomen. Hij was 32 jaar oud. Het bericht van overlijden werd naar zijn broer Comprecht in Uithuizen verzonden. Als doodsoorzaak werd ʻVersagen des Herzens bei Kollapsʼ opgegeven, maar ook ʻsepsis lentaʼ.
Henochs zussen Eva, Judith en Henriëtte en zijn broer Comprecht werden later allen in Auschwitz vermoord.
Gebaseerd op onderzoek en verhaal Wally de Lang