Verhaal

De Hecht Viool

Door: Floris van Os

De Hecht viool die toebehoorde aan Fanny Hecht. Dit is de enige herinnering  aan de familie Hecht.

Alex en Fanny hadden twee zoons, Frits en Ernst. Zij woonden in Bielefeld, Duitsland. Toen de Nazi’s aan de macht kwamen in Duitsland, vluchten zij naar Nederland en vonden een nieuw thuis in Amsterdam. Daar raakte, Fanny, een violiste, bevriend met een Christelijke buurvrouw, Helena Visser, met wie ze viool speelde, ook haar dochter Helena speelde viool.

Gedurende de bezetting van Nederland door Nazi Duitsland realiseerde Fanny Hecht zich dat de familie gearresteerd kon worden door de Nazi’s, in die onzekere tijd van de Tweede Wereldoorlog met razzia’s en arrestaties. Op een dag ging Fanny Hecht de trap op naar het appartement van haar buurvrouw Helena Visser. Zij  klopte op de deur. En daar gaf ze haar buurvrouw Mevrouw Vissers haar geliefde viool met de woorden. “Ik wil dat u mijn viool goed behandelt en bewaart. Want ik wil niet hebben dat die in Duitse handen belandt. Na de oorlog, wanneer ik weer terug kom, kunt u hem weer aan mij terug geven. Kom ik niet meer terug dan is de viool van u. Zorg goed voor de  viool”.

Fanny was bang dat haar familie zou worden gearresteerd zoals zovelen Joodse families was overkomen. In 1943 hielden de Nazi’s razzia’s en arresteerde de Joden in Amsterdam, daaronder bevond zich ook de familie Hecht en zij werden gedeporteerd naar kamp Westerbork en werden later naar Auschwitz gedeporteerd.
Na de tweede wereldoorlog heeft de familie Visser gezocht naar de Hecht familieleden en naar andere verwanten van de familie Hecht, zodat de viool kon worden terug geven aan de eventuele overlevenden van de familie Hecht. Zij konden geen enkele informatie vinden over wat er met hen was gebeurd.
Toen Helena Visser kwam te overlijden kwam de viool in bezit van haar dochter Helena Visser Bosse. Aart’s moeder ging er verder naar het zoeken. Janet vertelde dat haar schoonmoeder de belofte aan Fanny wilde nakomen dat ze goed zou zorgen voor de viool, in de hoop dat de viool terug gegeven kon worden aan een familielid. Helena vroeg toen aan  haar dochter of zij daarbij wilde helpen. Janet’s onderzoek leverde ook niets op. Toen gebeurde er op een late nacht een wonder en het verhaal nam een andere wending. 
Vier en zeventig jaar lang heeft de Nederlandse familie van Helena Visser de viool veilig in hun huis bewaard. Toen Helena Visser een bejaarde vrouw was gaf ze de Hecht viool met het verhaal door aan haar zoon die in Alberta, Canada woonde. Op een nacht gebeurde er een wonder, Janet werd wakker van de muziek van violen die zij hoorde spelen. Zij was die nacht in slaap gevallen met de TV aan. De TV stond aan op een kanaal waar ze normaal gesproken nooit naar keek. Het was een raar incident maar het heeft zo moeten wezen. Op PBS TV was op dat moment een documentaire over “de Violins of Hope”. In deze documentaire vertelde Ammon Weinstein, de schepper en stichter van de organisatie “thé Violins of Hope”. Hij restaureerde violen die toebehoorden aan Joodse violisten. Deze Joodse violisten moesten muziek spelen terwijl de Nazi soldaten de Joden naar de crematoria marcheerden. Na de oorlog kwamen veel van deze violen terecht bij de bekende vioolrestaurateurs in Europa, die tijdens de restauraties onderzoek deden naar de herkomst ervan. Toen Janet de volgende ochtend dit verhaal vertelde aan de familie Visser was iedereen zo geïnspireerd door deze documentaire, dat ze na afloop van dit TV programma besloten dat deze viool zou moeten toebehoren aan de “Violins of Hope” van Ammon Weinstein. Op dit moment bezit de organisatie een collectie van 60 violen die worden bespeeld om de herinnering levend te houden aan de Holocaustslachtoffers aan wie ze toebehoorden.
De familie Visser boekte een retour naar Tel Aviv en doneerde daar de viool aan Ammon Weinstein. Deze violen worden met grote zorg Ammon Weinstein gerestaureerd en worden daarna opnieuw bespeeld in concerten over de hele wereld. 
Fanny en Felix en hun zonen Ernst en Fritz werden vermoord in Sobibor, Auschwitz en Monowitz, niemand van de familie overleefde de verschrikkingen van de concentratiekampen.
De familie Visser wilde graag dat de viool weer in Joodse handen terecht zou komen en zij gaven deze viool aan Ammon Weinstein zodat de viool opnieuw bespeeld kon worden maar ook het tragische verhaal doorverteld kon worden van Fanny, Alex, Fritz en Ernst Hecht.
Aan de binnenkant van de viool was de inscriptie “Antonius Stradivarius Cremona Faciebat anno 1743” aangebracht, een documentatie van de leeftijd. De viool heeft een schitterende klank en wordt opnieuw bespeeld ter herinnering aan de familie Hecht.
Wilt u meer weten over het werk van Ammon Weinstein en zijn werk: