Hij maakte op mij de indruk van wat je vandaag zou zeggen: een man van de wereld ; hij droeg af en toe een soort pofbroek en dat vond ik heel bijzonder, zij was een vriendelijk maar een wat zenuwachtig type. Achteraf vraag ik me af of zij niet meer ongerust was over alle ontwikkelingen en hij misschien wat argelozer. Ik mocht toen ze hun huis aan de Polweg 4 hadden betrokken met regelmaat keuken restjes voor mijn konijnen ophalen. “Eén keer bellen “zei mijn moeder anders schrikt mevr. Meijers. Pas later heb ik begrepen waarom ze zou hebben kunnen schrikken. De verhouding met mijn ouders was en bleef kennelijk goed want ik herinner mij dat mijn vader samen met een onderwijzer uit het dorp bij het echtpaar Meijers s ‘avonds bridgeles kreeg. Ik denk dat het meer “praatavonden”waren want er is mij van de interesse in deze richting van mijn vader nooit wat gebleken.
Of ik me geheel bewust was van het feit dat het een joods [echt]paar betrof en wat voor hen dreigde weet ik niet meer. Ik denk dat door gebeurtenissen en bedekte opmerkingen van mijn ouders het steeds duidelijker voor mij werd. In ieder geval weet ik nog dat onze zolder op een bepaalde dag helemaal vol stond en lag met kleinere meubels [uit Ned-Indië ]en koffers [met kleding]. Ze waren ondergedoken.
Toen later [wanneer kan ik niet achterhalen] mijn vader had gehoord dat ze verraden en opgepakt waren[ in Nrd-Holland staat mij bij] en kennelijk in mijn aanwezigheid het mijn moeder vertelde staat mij haar reactie nog duidelijk voor mijn geest. Oh God, zei ze, die zien we nooit meer terug. Want die werkkampen, voegde ze er aan toe, daar klopt natuurlijk niks van.
Na de oorlog bleken de woorden van mijn moeder maar al te waar, ze kwamen niet terug.
Door bepaalde gebeurtenissen komen dit soort herinneringen weer boven. In mijn geval was het de [postume] uitreiking van de Yad Vashem onderscheiding aan mijn schoonouders enige tijd geleden die mij deed realiseren dat ik weinig wist over het echtpaar Meijers. Waar en wanneer is er een einde gekomen aan hun leven, hoe oud waren ze, klopt hun toenmalig adres?. Ik kon het niemand uit mijn familie meer vragen. Ik moest zelf op zoek. Omwegen brachten mij bij het gemeente archief van de gemeente Epe en bij het Joods [digitaal] Monument.
Het gemeente archief berichte mij het volgende:
André Meijers, geboren te Semarang op zaterdag 27 juni 1891,
wonende te Epe, overleden te Auschwitz op vrijdag 11
februari 1944, 52 jaar oud.
De heer en mevrouw Meijers woonden Polweg 4 te Epe. Op 9
april 1943 zijn zij op een avond klandestien getrouwd door
gemeentesecretaris A. van der Roest en kerkelijk ingezegend
door ds. W.F.H. ter Braak. Getuigen K.J. van Lohuizen
Becker en G.S. van Lohuizen. Kort daarop zijn zij
ondergedoken, eerst op Duiveland (Zeeland) en na ontruiming
hiervan elders. Zij zijn toch gearresteerd en via Westerbork
naar Polen vervoerd.
Hij is getrouwd te Epe op vrijdag 9 april 1943 op 51 jarige leeftijd
met
Rosetta Meijers (51 jaar oud), geboren te Baarn op maandag
22 juni 1891, wonende te Epe, overleden te Auschwitz op
vrijdag 11 februari 1944, 52 jaar oud.
Dit bericht bracht mij duidelijkheid, verbazing en ook vragen. De verbazing was dat zij pas in 1943 getrouwd zijn. En klandestien [mochten Joden toen niet meer trouwen?] en kerkelijk ingezegend in de NH kerk [een poging andere papieren te krijgen want kennelijk hebben ze ook de synagoge in Hattum bezocht gelet op het gedenkteken daar?].
Zoekend op het Joods digitaal Monument vond ik hen. Los van elkaar en ook zonder nadere gegevens. Misschien is het goed de gegevens aan te vullen en mijn herinneringen weer te geven want de generatiegenoten waar tussen ze in Epe geleefd hebben zullen er ook niet meer zijn.