Hans Werner Binheim is mijn oom, of zou mij oom zijn geweest als alles anders was gegaan. Helaas, heb ik hem nooit gekend, ik werd in 1959 geboren als zoon van Ruth Binheim en Jacques Wallage en werd op aanraden van neef Leo naar Hans Werner vernoemd.
Mijn moeder was dol op haar broer, die populair was bij de meisjes en zodoende wilden veel meisjes met mijn moeder bevriend zijn.
Toen de Nederlandse politie hem in 1941 in het hotel kwamen arresteren was mijn moeder zojuist met voedselbonnen koekjes bij Jamin gaan halen voor haar en Hans Werner. Onderweg naar huis kon ze niet van de koekjes afblijven en at ze alles op. Bij het hotel teruggekomen hoorde ze dat Hans Werner was opgepakt.
De hele nacht heeft ze gehuild en lang zichelf een schuldcomplex aangepraat omdat ze alles alleen had opgegeten. Enige tijd later kreeg ze een nachtmerrie waarin Hans Werner's lichaam op een kruiwagen werd afgevoerd. Later bleek dat de nazi's inderdaad jongens de steengroeve in gooiden waarna hun lichamen met kruiwagens door andere gevangenen naar boven werd gehaald.
In 1986 werd een monument in Mauthausen onthuld waar zijn naam in staat gegraveerd waar mijn moeder Ruth en ik aanwezig waren. Een spreuk op een herdenkingsmonument voor vermoorde Hongaarse joden maakte veel indruk op ons: "vergisst uns nicht, wir die hier getotet worden sind, weil das vergessen des Bosen ist die Erlaubnis zu seiner Wiederholung".
Inmiddels heeft mijn voornaam voor mezelf een bijzondere betekenis gekregen.
Zolang ik leef wordt de herinnering aan Hans Werner Binheim levend gehouden en ben ik blij te kunnen melden dat er met mijn neef Hans Wallage -historicus in de dop- continuiteit gewaarborgd is.
Hans Werner Wallage, 9 November 2012