Daar glanst een eenzaam licht
op natte tramrailstaven;
hoeveel kan men begraven
in één enkel gedicht?
'k Voel door mijn haren gaan
mijn Moeders lieve handen;
zouden die tere wanden
kunnen niet meer bestaan?
Het zorgzame gezicht
met die vertrouwde ogen;
hoe kan nu iemand pogen
te doven zulk een licht?
Zij ging zo ver van huis
hoe kon zij toch verdwalen?
zal ik haar dan gaan halen
en weerom brengen thuis?
Nu 'k gaan moet waar zij ging,
trek ik door alle landen
om steeds in één te stranden,
dat der herinnering.
Kan men in een gedicht
iets van zijn hart begraven
als op de tramrailstaven
steeds glanst dat eenzaam licht?
René W.
maart 1947