Claartje van Aals had een vriend Arno. Ze wilde niet onderduiken omdat ze dan van hem gescheiden zou worden. Toen het Apeldoornse Bos werd ontruimd voelde ze zich verplicht met de patiënten mee te gaan: 'Als ik wil kan ik duiken, maar ik voel me verplicht om met de mensen mee te gaan, want daar gaat je hart toch ook wel naar uit. En als ik Arno niet meer heb kan de rest me toch niets meer schelen.'
Zie B. van der Boom, Wij weten niets van hun lot (Amsterdam 2012) 395, 397.
Nota bene: in de tweede biografische notitie hierboven mist een werkwoord.