Naar de verhalen van Henriette Brandon:
Toen Jacobje in 1945 tijdens de hongerwinter alleen buiten kwam waren de Duitser helemaal dol op hem.
Dat kwam vermoedelijk omdat hij hoog blond was met zijn nu nog steeds fel blauwe ogen.
Hij droeg een witte pet die was gemaakt door de kleermaker "Hendrik" waarop een rood kuis was getekend met lippenstift.
Hij droeg een klein wit emmertje en ging om de hoek naar de Duitsers. Moeder had hem geleerd te zeggen: "Haben sie kuch"".
Hij kreeg dan soms warm eten en soms ook daadwerkelijk kuch(koek)
Ook kreeg hij soms in hetzelfde emmertje kolen mee omdat het zo koud was.
De bij de Duitsers aanwezigen herdershonden hadden blijkbaar ook een zwak voor kleine Jacobje en daar was hij bevriend mee omdat ze hem al maanden kenden op hun standplaats.
Dat heette toen "kolenhandel van Andel".
De muur van de buitenplaats van het Geldeloze pad 10 grensde aan de kolenhandel.
Hierdoor kon de familie Brandon bij de kolen.
Daar waakten echter de herdershonden om dit te voorkomen.
Omdat Jacobje al maanden bevriend was met de herdershonden kon de familie door Jacobje over de schutting te hangen toch lekker de kolen pikken.
Dit was mogelijk omdat de honden toen ze Jacobje over de schutting zagen hangen gingen zitten.
Hij werd dan natuurlijk dooreen familielid over de schutting getild en vastgehouden zodat hij de kolen kon pakken.
Zo een en ander aan waargebeurde anekdotes uit het jonge doch zeer spannende leven van Jacob de Waard.