Mijn vader vertelde vrolijke verhalen in mijn jeugd over de foto’s waar ome Jeff opstond.
Hij noemde hem Ome Jeff.
Die verhalen waren van voor de 2de wereld oorlog.
Mijn vader sprak met liefde over hem.
De reisjes naar het strand, naar de familie Storm in België enz.
Ook mijn oudere neven en nicht die voor de oorlog onder de 8 jaar waren,
praatte met liefde over hum Opa Jef.
Maar of hij ander familie leden had wisten mijn oudere neven en nicht niet.
Over de oorlog en Jeff Weening hoorde ik niets.
In die tijd 1950 - 1970, werd er in de hele Nieuwmarktbuurt waar ik woonde ook NIET over de oorlog gepraat. Heel raar, want ik heb wel in de lege huizen op de houtkoperstraat, houtkoperdwarstraat, jodenbreestraat enz gespeeld. Maar je vroeg er niet naar in die tijd, er ruste er een taboe op.
Toen mijn ouders overleden waren kreeg ik in 2005 het fotoboek.
En ging op zoek naar al die familieleden die ik alleen uit verhalen kende.
Via de oudste nog levende familie neef hoorde ik,
dat Opa Jeff sigaren was gaan halen en nooit meer was thuis gekomen.
Dat moest in 1942 of 43 zijn geweest. Oma Octavia had hem dat een keer verteld.
Daarbij gebruikte ik internet. Waar ik zocht op namen en adressen.
En via het ades van mijn Oma kwam ik terecht bij Joseph Weening, hier op het op joodsmonument.nl.
Daaruit begreep ik dat ome Jeff Weening en Joseph Weening een en dezelfde man moesten zijn.
Alle gegevens en foto’s die ik had heb ik toen aan het joodsmonument.nl gegeven via een email.m
