Martha verrichtte onder mensonterende omstandigheden dwangarbeid in Auschwitz. Ze ontmoet daar een achternicht van haar, Anita Mayer. Anita, die de oorlog overleefde en naar Canada emigreerde schreef in 1981 haar memoires.
"In de eerste week in Birkenau ontmoette ik, via Netty Slager een jonge vrouw van achterin de twintig, begin dertig. Netty kende haar van voor de oorlog, toen ze allebei in Steenwijk woonden. We stelden ons aan elkaar voor. Haar achternaam was Culp. We praatten wat over onze families, maar het was niet de plaats, noch de tijd voor zulke herinneringen. Toch had ik iemand gevonden die familie van me was, een achternicht. Ze was klein en tenger; ze zei tegen me dat ze dacht niet lang meer te zullen leven, zelfs niet een paar weken."
Anita beschreef ook de laatste momenten van Martha:
"Toen we van onze tweede tocht naar de douches terugkwamen, liep ze naar me toe om te zeggen, dat ze dacht dat haar tijd gekomen was. Ze wilde in een rij naast mij staan gedurende het appèl voor het geval ze zou sterven, nadat het brood uitgedeeld was. Ze wilde dat ik haar portie kreeg, voor iemand anders de kans kreeg om het te stelen. Ik probeerde haar te verzekeren dat ze nog niet zou sterven, maar ze leek erg zwak. Een paar minuten nadat ze haar brood had gekregen, viel ze dood neer. Dat ik niet in staat was me over haar te buigen om ook maar enige blijk van menselijke deernis te geven, was onverdraaglijk, maar ik kon onmogelijk bewegen. De nazi's waren niet tevreden. Gedurende het appèl schoten de SS’ers tussen de rijen vrouwen door, roepend dat ze zeker wilden weten of de rijen volkomen recht waren. We moesten onze lichamen naar voren en naar achteren manoeuvreren om niet door een van de langs schietende kogels geraakt te worden. Na het appèl werden de lichamen van hen die gestorven waren op een kar geladen en weggebracht.”
