4 mei 2013,
Sieny en Harry Cohen vertellen... met grote aandacht luister ik.
Wat een verhaal... wat fijn dat ze er zijn en dit kunnen en willen vertellen...
Ter afsluiting vraagt Annemiek Gringold of er nog vragen zijn...nou en of ik vragen heb maar ik merk ook dat ik een beetje dicht klap. Vragen zat maar weet even hoe deze te formuleren.. Met als resultaat dat ik de vragen, die ik later wel weet te formuleren, niet stel. Wat een gemiste kans...
Mijn vragen heb ik intussen opgeschreven, hopende dat het echtpaar Cohen volgend jaar weer kan en wil vertellen. Wie weet krijg ik dan een herkansing.
Het programma gaat intussen verder, er wordt verteld over Vera Serlui, door een recent door JHM ontvangen dagboek krijgen de aanwezige een beeld van hoe een latere medewerkster van de chreche de begin jaren van de oorlog ervaart. We worden mee genomen naar een tijd die ik, van 30 jaar na de oorlog me niet voor kan stellen. Het dagelijks leven wordt geleefd. Nu weet men wat er destijds gebeurde, iets wat nu eigenlijk ondenkbaar is maar toch echt heeft plaats gevonden. Achteraf heeft men makkelijk praten. Nu weten we dat de mens in staat is geweest om met het grootste gemak een ander op zo'n gruwelijke wijze van het leven te beroven. Ga eens terug in de tijd... naar het moment dat dit plaats vond... niet te bevatten.
Mijn dank aan de dochters van de vriendin van Vera die het dagboekje aan JHM hebben geschonken. Waardevol!
Vervolgens verteld Salo Muller over zijn leven. Als kind uit de chreche gesmokkeld. Wat is hij van een kind, zoals we allemaal zijn geweest, uitgegroeid tot een krachtige vent.. 100% respect voor hem. Hij geeft me het idee dat het mogelijk is om met zo'n geschiedenis toch in het latere leven gelukkig te worden. Het doet me realiseren dat ieder mens zijn geluk in eigen hand heeft. Het leven is zo mooi als je het zelf weet te maken. Salo Muller doet me realiseren dat een ieder eigenlijk alles in eigen hand heeft. Salo, grote dank! Dit is iets dat ik mee de toekomst in neem.
Hierna is het woord aan Frank van Kolfschooten. Hij verteld over Coenraad Huib Gezang, aka Remie van Duinwijk. Hoe dit jochie, destijds een vondelingetje, ver na de oorlog alsnog zijn identiteit terug kreeg. Hieruit blijkt de waarde van mensen die zich hiervoor inzetten. Het zijn tenslotte mensen die linken hebben weten te leggen. Dit mede doordat de tijd verstrijkt en archieven openbaar worden... hoe verder het verleden verleden is hoe beter in de tegenwoordige tijd dingen na gegaan kunnen worden. Met grote dank aan de hedendaagse technologie...
Na de presentatie van Frank van Kolfschooten merk dat ik ik hierna niks meer op zal nemen. In een paar uur heb ik zoveel nieuwe en interesante dingen in me opgenomen. Wat hierna komt zal ik niet meer absorberen.
Ik besluit te gaan wandelen. Aangezien ik toch in A'dam ben heb ik een aantal keuzes. Of ik ben om 20.00 op de Dam of ik ben om 20.00 in de Hollandse Schouwburg.
Uit respect kies ik niet voor de Hollandse Schouwburg, in mijn beleving is deze beladen plek niet aan een kaaskop op een dag als 4 mei. Dus besluit ik naar de Dam te gaan. Het blijft indrukwekkend om op een volle Dam te staan waar men stil is.. goed her en der verbreekt een kind de stilte. Een kind dat vervolgens door een van zijn/haar ouder duidelijk gemaakt wordt nu diens waffel te houden. Ergens juist heerlijk dat het kind vragen stelt. In mijn ogen geen probleem dat een kind de stilte doorbreekt. Het doet niets af aan de indrukwekkendheid van een stille Dam. Ergens voegd deze kinderlijke onschuldigheid juist iets toe.
Omdat we niet mogen vergeten.
Zelf hoop ik dat het project Joodse Huizen nog vele jaren door zal gaan. Het voegt nml iets toe aan het besef van wat er is gebeurd.
De toekomst is nog jong, dus laten we met z'n alle er voor zorgen dat de toekomst het verleden niet vergeet.