"Mijn sterkste herinnering aan het (Olympia)plein dateert van 1943. Het begon ermee dat er werd aangebeld, bij ons op de Marathonweg. Soldaten of agenten, ik weet het niet meer, maar ze waren in uniform. Of er Joden waren bij ons. Dat was niet zo.
Die dag ben ik de Marathonweg afgelopen tot aan het Olympiaplein. Daar zag ik een heleboel trams staan, lijn 24. En plotseling zag ik tot mijn schrik in zo’n tram twee jongens uit mijn klas van de Cornelis Krusemanschool, Paul Duizend, ik zat naast hem in de klas, en zijn tweelingbroer Harold. We hebben nog gezwaaid naar elkaar.
Wat er met ze ging gebeuren, wist ik natuurlijk niet, maar er was dat gevoel van onheil, van: dit deugt niet. Mijn vader wist dat evenmin. Die vroeg zich in die tijd vooral af hoe hij zijn kinderen kon beschermen. We reageerden zoals alle gezinnen in die tijd: we kapselden ons in. We probeerden zoveel mogelijk het alledaagse te behouden.
Nee, Paul en Harold Duizend zijn niet teruggekomen."
Uit: Kinderkronieken 1940 – 1945