Mijn moeder Karoline Broertjes was het dienstmeisje dat wordt vermeld bij uw informatie over Marcus Rubens (15-04-1881-22-05-1944) Zij heeft mij veel verteld over haar werk bij de familie Rubens. Zij mocht niet meer bij de familie werken, omdat zij niet joods was, maar ze hield wel contact. Na de dood van Jakob, de zoon van de heer en mevrouw Rubens, is zij naar ze toe gegaan en heeft gevraagd of ze kon helpen met onderduiken, maar het antwoord was: ' Ach, nee, wij zijn onze stamhouder kwijt. Wat moeten we nu nog? ' Mijn moeder wees op het feit, dat ze nog 3 dochters hadden, maar dat hielp niet. Mijn moeder vertelde elk jaar in de maand mei over Jaap, in tranen. Zij is overleden op 26 november 1995 en heeft nooit geweten wat er met de familie Rubens is gebeurd. Ik denk dat ze het ook niet wilde weten. Kort voor haar overlijden praatte ze erover met een arts in het ziekenhuis., ook weer heel geëmotioneerd. Ik, historicus en docent geschiedenis, inmiddels met pensioen, geboren in 1950, heb pas later uitgezocht wat er is gebeurd. De heer en mevrouw Rubens zijn wel ondergedoken, maar zij zijn verraden en er is gebeurd waar mijn moeder altijd bang voor is geweest. Ze werden allebei vermoord in Auschwitz. Het was moeilijk voor mij om te reageren op de oorlogsherinneringen van mijn ouders. Ik stelde steeds dezelfde vragen en kreeg dezelfde antwoorden. Dat hoorde erbij en dat zal herkenbaar zijn voor anderen, die na de Oorlog zijn geboren.
Ank Engel