De glazen van de Vries

Zo lang ik mij heugen kan stonden er bij ons in huis naast de limonade- en mosterdglazen een stel wijnglazen (en dat terwijl we nooit wijn dronken!) die door ons "de glazen van de Vries" werden genoemd. Zo hadden we ook twee of drie messen met een houten heft die "de messen van de Vries" heetten. Er waren misschien nog meer dingen waar ik geen weet van heb, die diezelfde toevoeging verdienden.
Veel later hoorde ik dat die voorwerpen bij ons in huis kwamen via mijn vader, een lid van de damclub Bussum, die deze zaken in de eerste oorlogsjaren in bewaring kreeg van een clubgenoot, meneer de Vries, "tot terugkeer". Mijn vader moest tijdens de oorlog onderduiken en kwam terecht in Zeeland, waar hij mijn moeder ontmoette waarmee hij later trouwde. Nooit dacht ik erover na waarom we de glazen zo noemden.
In 1969 ging ik het huis uit en behalve mijn bed, kleren en boeken kreeg ik van huis uit 2 pannetjes mee en "de glazen van de Vries", bij ons werd immers door niemand wijn gedronken en ik had intussen geleerd wijn te drinken. Bij die gelegenheid vertelde mijn vader hoe ze bij ons waren verzeild. Tot mijn schande moet ik bekennen dat het toen geen moment in me opkwam te vragen naar een adres, nabestaanden, vriendschap of wat dan ook. Vlot daarna stierf hij en toen die vragen wél bij me opkwamen kon hij ze niet meer beantwoorden. Mijn moeder wist niets. Zijn broers waren al overleden en zijn enige zus wist alleen dat de heer de Vries 2 knappe dochters had en dat die meenden door te trouwen deportatie te ontlopen.
Toen mijn moeder overleed, in 2003, kwamen bij het leegruimen van het huis veel brieven en kaarten vanaf 1920 voor den dag, waaronder de kaart die ik hierboven probeer weer te geven. Op de achterkant gedrukt: rijkswerkkamp "Conrad" Rouveen, compleet met telefoonnummer. Erbij geschreven staat: Hartelijke groeten, E. de Vries, kamer 1. Het poststempel is deels leesbaar: Meppel, -3.V..... 1942. Sindsdien heb ik op mijn manier informatie gezocht en zoekadviezen gekregen, maar ik kwam nooit echt verder. Via de site van het JHM ook niet, o.a. omdat ik niet goed kan google- en surfzoeken. Deze en gene gaf me een tip of reageerde. Iemand mailde me bv. over de evt. archieven van de damclub. Die bleken bij een oom van mij terecht te zijn gekomen, die inmiddels niet meer leefde.
Toen ik vorig jaar bij een nichtje in Zeeland logeerde vroeg ik haar: wat een grappige schaal is dat, hoe kom je daaraan? Ze vertelde me toen dat die schaal een eierschaal was en dat die via mijn vader in haar bezit was gekomen. Op mijn verbaasde blik legde ze uit: jouw ouders woonden bij mijn ouders in na de oorlog, niemand had iets en jouw vader kwam met een aantal dingen terug toen hij in Bussum zijn ouders opzocht na de oorlog. Helaas had zij ook geen verdere gegevens of aanvullingen.
Volgend jaar stop ik met werken en ik was van plan om dan eens naar Amsterdam (RIOD) te reizen. Maar vorige week stond er in de Volkskrant iets over de zoekresultaten van de community, zodoende maakte ik een profiel aan. Tot mijn verbijstering ontving ik al heel vlot een reactie, van Remco. Honderden keren gebruikte ik de glazen, altijd zorgvuldig, altijd wijdde ik een gedachte aan die E. de Vries en z'n gezin. En nu weet ik z'n geboortedatum en plaats, de naam van z'n vrouw.... Héél apart en op een vreemde manier ontroerend. Door "De glazen van de Vries" heb ik een meer dan gemiddelde belangstelling voor verhalen van overlevers en overlevenden. Ik kan niet zeggen hoe blij ik ben met Remco's reactie die misschien nog verder leiden.
In het ideale geval tot een reactie van iemand, een neef? nicht? die recht heeft op de genoemde voorwerpen.