De appel valt ..

Familie Fransman

In een rechtzaal in Munchen , 66 jaar na dato komen bij Rob Fransman (71 jaar)eindelijk de tranen om het verlies van zijn ouders die hij eigenlijk nooit gekend heeft. Als nevenaanklager woont hij het proces bij van Demjanjuk, De ouders van Rob zijn in Sobibor vermoord.
Hij zag ze voor het laatst toen hij 3 jaar oud was. De familie werd op verschillende onderduikadressen ondergebracht. Na een lange zwerftocht van adres naar adres komt Rob als 5 jarige kleuter moederziel alleen uit de oorlog.

Voor Vivian, (47 jaar) is het al vroeg in haar jeugd duidelijk dat ze haar vader beter maar niets vraagt over de 2e WO, omdat het te pijnlijk is. In het gezin Fransman voelt Vivian zich vaak verantwoordelijk voor het huishouden en de andere kinderen.

Joods zijn was voor Rob iets om je voor te schamen. Hij haatte het Jodendom en wilde zijn kinderen er ook niets van meegeven. Voor Vivian was haar Joodse identiteit volledig verbonden aan de 2e WO. Tot het moment dat ze op 18 jarige leeftijd naar Israel vertrekt. Pas daar leert ze het uitbundig vieren van de feestdagen, het samenzijn en de verbondenheid. Het verandert de manier waarop ze haar Joods zijn beleeft.
Na haar jaren in Israel geeft ze nu binnen haar eigen gezin weer vorm aan de joodse tradities.

Kleindochter Noa (19 jaar) lijkt in veel dingen totaal niet op haar moeder Vivian. In tegenstelling tot haar moeder durft zij zich af te zetten, haar eigen koers te varen en vragen te stellen. Ze kent de familiegeschiedenis. Zo weet ze van haar moeder hoe diens jeugd eruit zag en wat voor een vader haar opa Rob is geweest. En terwijl voor Vivian vroeger de oorlog onbespreekbaar was, heeft Noa er nu geen moeite mee erover te praten met haar opa Rob.

Als opa Rob na het bijwonen van het proces tegen Demjanjuk, die als kampbeul medeverantwoordelijk was voor de dood van zijn ouders in Sobibor, besluit om de sterfplek van zijn ouders te bezoeken, vraagt hij zijn kleindochter Noa mee. Samen ondernemen ze in 2009 de beladen reis naar Sobibor. Samen zoeken ze de namen van zijn ouders op de stenen langs het pad dat 66 jaar geleden naar de verbrandingsovens leidde.

Terugkijkend op deze reis ziet Rob hoe belangrijk het is dat hij het niet alleen heeft gedaan zoals hij aanvankelijk van plan was, maar samen met zijn kleindochter Noa. Door haar aanwezigheid heeft de reis een ziel gekregen, vindt Rob

Bekijk hier de uitzending