De twintigjarige Duitse soldaat Eduard Roth ontmoette omstreeks augustus 1940, acht dagen na zijn plaatsing in Rotterdam de verkoopster Elisabeth Sloves. Al na de tweede dag van hun ontmoeting vertelde Roth van zijn gevoelens voor haar. Zij maakte hem direct duidelijk dat zij joods was en dat er van een gezamenlijke toekomst voor hen beide geen sprake kon zijn. Echter, zo verklaarde zij later " Ich hatte den Roth gerne wie noch nie einen Mann". Roth hield echter aan. Het gevolg was dat Elisabeth haar baan verloor en van haar vader ook niet meer thuis mocht komen. Hun verhouding bleef ook de militaire meerderen van Roth niet onopgemerkt en op 17 november 1940 gaf Roth, mede uit vrees voor straf uitvoering aan zijn voornemen te deserteren. Samen met de juist meerderjarig geworden Elisabeth vluchtte hij met als bestemming Zwitserland.
Na een tussenstop bij zijn moeder in Neurenberg werd het tweetal op 11 december 1940 in Feldkirch bij de grens van Liechtenstein aangehouden. Op tragische wijze beeindigde hier hun vlucht toen Roth in het kantoor van de grenspolitie zijn revolver trok, met twee schoten Elisabeth lichtelijk verwondde en met het derde schot zich door het hoofd schoot. Na het uitzitten van haar straf keerde Elisabeth begin oktober 1941 terug naar Rotterdam. Vermoedelijk verbleef ze weer in het ouderlijk huis want het jaar daarop is zij met haar ouders en haar zus Hesther naar Westerbork overgebracht.
Bron: Artikel in MONTFORT, Zeitschrift für Geschichte Voralberg, 2011, BD 2, S.127ff door Alfons Dur, de auteur van het boek Unerhörte Mut, Haymond Taschenbuch, Innsbruck-Wien 2013.