Gezegend en vervloekt met de bekwaamheid om de dingen die gebeuren in je leven te herinneren. De deuren die je opent naar wat er in het verleden is gebeurd, speciaal de herinneringen aan diegene die er niet meer zijn is heel zwaar. Er kwamen veel herinneringen boven, wanneer ik deze deuren openmaakte maar op hetzelfde moment leerde ik dingen uit mijn verleden die ik niet had begrepen in het verleden. Al deze deuren met hun herinneringen moesten ook weer gesloten worden om terug te keren in het heden. Het was of mijn herinneringen waren van iemands anders leven, maar niet van mijn. De tijd geneest niet alle wonden, maar de pijn word minder. Ik kan nu mijn verhaal en herinneringen delen en op bepaalde momenten vind ik het soms moeilijk te geloven dat dit echt gebeurd is met mij en Ilse.
Mijn vader leerde ons “niet klagen maar dragen zonder te zeuren “, wij hebben dit grondbeginsel geleefd. En waarschijnlijk heeft dit ook bijgedragen om onze ontberingen te overleven maar niet te breken. Ons familieleven zoals wij dat kenden begon af te brokkelen, wij realiseerden ons niet hoe slecht ons leven was en wij wisten ook niet hoe slecht het zou worden. Wij waren dag en nacht bang, maar wij hadden elkaar om ons staande te houden.
Na de oorlog, en het verlies van mijn ouders en broer, waren wij zo dankbaar dat er nog familie was die ons opnamen. Ik heb geprobeerd om de rest van mijn leven zo normaal mogelijk te leven, ik accepteerde van niemand dat men medelijden moest hebben.
Daar is geen moment van de dag dat ik mij dingen herinner uit mijn verleden. Vaak vraag ik mij af waarom ik moest overleven. Het moest de wil van God zijn en ik heb nooit mijn geloof verloren. Ik zal dit alles nooit vergeten, maar men moet kunnen vergeven en kijken naar het goede wat het leven te bieden heeft.
Toen ik naar Amerika emigreerde probeerde ik een “normaal leven” te leiden en sprak zelden over het verleden, alleen met andere overlevenden spraken over deze pijnlijke herinneringen. Maar ik was altijd eerlijk om deze herinneringen te delen met mijn man, het was nooit de voorgrond van de discussie. Als voor mijn kinderen, zij hoorden deze verhalen toen ze volwassen waren, zij vroegen er pas naar toen ook zij ouder werden. Mijn kleinkinderen hebben altijd interesse getoond in mijn verhalen, maar dat komt omdat ze over de Holocaust leerden in de klassen van de school.
Voor degene die niet aannemen dat de Holocaust echt is gebeurd, ik ben het levende bewijs. Vandaag op mijn 93 de, ben ik tevreden en dankbaar. Ik ben gezegend met 3 fijne kinderen en 7 mooie en gezonde kleinkinderen. Zij allen hebben het goede karakter van hun ouders geërfd. Zoals ik vaak zeg, dit is mijn beloning. Dit is mijn persoonlijke verhaal, Ik weet dat ik deel uitmaak van de geschiedenis van de wereld; misschien heb ik iets bijgedragen uit mijn verleden waaruit de toekomstige generaties iets kunnen leren.
2 juni, 2020
Ruth Scheuer Siegler
Vereenigde Staten van Amerika