Vertaalde fragmenten uit Sag nie, du gehst den letzten Weg (Lin Jaldati/Eberhard Rebling, 1986):
Een lief meisje, Anita Schiff, een Duitse emigrante, betrok de kleine voorkamer op de eerste verdieping. Ze was nog maar net aangekomen uit Leipzig. Haar vader, een Joodse arts, had verschrikkelijke vernederingen moeten doorstaan. Anita werkte bij de Joodse Gemeente in Den Haag. Als ze het over Duitsland had, werd ik vaak bang. ‘Maar hier in Nederland kan zoiets nooit gebeuren,’ zei ik tegen haar en mezelf. (blz 279)
Een paar minuten later lag het hele centrum van Rotterdam in puin. De aarde beefde. We zagen Rotterdam vanuit Den Haag branden, dikke rookwolken die de zon verduisterden. Het was verschrikkelijk. We voelden ons heel beroerd. Even was het stil in onze kamer, toen hoorden we een angstaanjagend gekreun op de eerste verdieping, het kwam uit Anita’s kamer. Lin en ik haastten ons naar boven. Anita lag bleek op haar bed, een klein glazen buisje was uit haar hand gevallen. Lin tilde haar arm op, die viel terug. Zij was voor ons de eerste dode van deze oorlog. Lin herinnerde zich dat Anita ooit had gezegd dat haar vader, een arts, haar een dodelijke dosis arsenicum had gegeven die onmiddellijk zou werken, ze droeg die altijd bij zich. We waren diep getroffen. Een paar dagen later begroeven we haar op de nabijgelegen begraafplaats. (blz 316)
Fragment toegezonden door Diete Oudesluijs, september 2023