Amsterdam 27 januari 2022
Voor Jetje Reijs-Reinsdorp en familie die nooit meer terugkwam
Er werd nooit gesproken over wat er was gebeurd
er werd vooral gezwegen, in stilte werd getreurd.
De heftige gesprekken herinner ik mij zeer
spanning altijd voelbaar, een unheimische sfeer.
Ik heb het nooit begrepen en vragen was taboe
daarom deed ik als kind er ook het zwijgen toe.
Zo leefden wij ons leven met elkaar maar toch alleen
met altijd dat unheimische dat never nooit verdween.
Jaren later werd pas duidelijk wat er werkelijk was gebeurd
hoe de familie heeft geleden, waarom in stilte werd getreurd
In kleine beetjes en met moeite werd voorzichtig aan verwoord
dat onze familie door hun joods zijn gedeporteerd zijn en vermoord
Een van hen was oma Jetje ook zij ontkwam niet aan deze ramp
Gedeporteerd, vergast, vermoord in het Poolse Auschwitz kamp
Vandaag leggen wij dit steentje en brengen haar weer thuis
Op de plek waar zij woonde, want hier stond ooit haar huis
Door het plaatsen van dit steentje met daarop haar naam
Zal ieder die voorbij loopt hier even blijven staan
In herinnering aan familie belangrijk voor ons allen
Dit steentje met haar naam en voor hen die ons zijn ontvallen
(Sandra Mulder)