Op vrijdag 9 november begon, in de buitenwijken, de beruchte Rotterdamse razzia op alle mannen tussen 17 en 40 jaar. Zelfs politiemannen werden meegenomen, en uiteraard de nog ontkomen joden. De meesten stelden zich op straat op, zoals de Duitse troepen eisten, sommigen verstopten zich, veel van hen werden er door buren weer bijgelapt, verschrikkelijke taferelen. Abraham van Ploeg, gemengd gehuwd, sterdragend en daardoor extra kwetsbaar, woonde op Zuid. Dat was die dag afgegrendeld. Hij werd met zijn buurtgenoten naar de verzamelplek gevoerd, waarschijnlijk het Feyenoordstadion. Veel vrouwen en kinderen liepen huilend of vloekend en schreeuwend mee. Het was koud in die dagen en regende voortdurend. Niet iedereen had de tijd of de kans gehad stevige kleren en eten mee te nemen. Ze moesten er wachten. Van de 52.000 Rotterdamse en Schiedamse mannen die dat weekend werden opgepakt moesten er vermoedelijk 20.000 lopen, richting Oost-Nederland. Een even groot aantal ging per Rijnaak richting IJsselmeer, en 10.000 werden in goederen- en veewagons gepropt. Abraham werd met 1500 anderen in een aak gedreven. 150 doorregende mannen in een smerig ruim. Zo´n ruim is 25 vierkante meter groot. Dus zes kerels op 1 vierkante meter. Liggen, zitten, naar een wc gaan, was onmogelijk. De ruimen waren dicht en er stond zware bewaking bij. Na uren wachten ging het binnendoor naar Amsterdam. Bij het schutten kwam er soms hulp van de bevolking. Men zong van het ´Ketelbinkie´. In het havengebied van de hoofdstad was eindelijk eten en drinken. Na drie dagen kwam Abraham met zijn groep in Kampen aan. De ontvangst door de Duitse troepen was bruut. Hoe het gebeurde wordt in mijn bron niet beschreven, maar de man met de ster werd ´in koelen bloede beschoten en in het water getrapt, tot ontsteltenis van de Rotterdammers die er machteloos getuige van waren´. De zwaargewonde Abraham van Ploeg verdronk.
Bron: J.L. van der Pauw, Rotterdam in de Tweede Wereldoorlog. Boom 2006, p. 521-546