Geef nooit op

Een toepasselijke titel voor onze zoektocht naar mijn halfzuster. Een zoektocht die eigenlijk al in 1946 begonnen is na ontvangst van het bewijs van uitschrijving uit het bevolkingsregister van de gemeente Haarlem van Elsje-Judith de Beer. Daardoor wist ik dat mijn vader, die voor de oorlog al gescheiden was, kinderen had uit een eerder huwelijk.
Door een druk en werkzaam leven ben ik pas weer in 1993 verder gegaan met de zoektocht. In dat jaar ben ik in het Gemeente Archief van Amsterdam gaan zoeken naar het bewijs van inschrijving van de moeder van mijn halfzusje, Judith de Beer-Koperberg. Dit bracht mij niet alleen dit gezin maar ook de huwelijksakte van mijn vader B. Ph. De Beer met Judith Koperberg, gedateerd 31 juli 1918. Uit dit huwelijk zijn drie kinderen geboren; Elsje-Judith, Louis-Benedictus en Bertha-Hendrika. Dit huwelijk eindigde in een scheiding welke heeft plaatsgevonden op 11 maart 1931 te Batavia. Judith de Beer-Koperberg is met haar drie kinderen naar Nederland teruggekeerd .
Op 12 juli 1943 zijn Judith, Louis-Benedictus en Bertha-Hendrika door de Duitsers opgepakt en getransporteerd naar Sobibor en daar omgebracht. Elsje-Judith heeft de bezetting overleefd en onder een schuilnaam als verpleegster gewerkt in Haarlem.
Elsje-Judith is mijn halfzuster. Wij zijn jaren bezig geweest om er achter te komen of zij nog leefde en waar zij was. Uiteindelijk, via de dochter van Elsje, hebben wij in 2010 contact met haar gekregen. Zij woont in Israel. Dat eerste telefoongesprek met haar vergeet ik nooit meer. Een zoektocht van 64 jaar heeft ons leven verrijkt met een halfzuster, twintig familieleden in Israel en negen in Australië.
Ik ben blij dat wij nooit hebben opgegeven en toen ik op de ‘Community Joods Monument’ Judith, Louis-Benedictus en Bertha-Hendrika terugvond en ik hun foto zag, begreep ik waarom ik volgehouden heb.