Sara Sajet – 24-12-1915 – 30-09-1999
In haar jeugd speelde Sara heel veel klassiek piano, kreeg les van een oom of neef, waar zij de piano mocht bespelen. Zij moest daar afstanden voor lopen. Geld voor een eigen instrument was er niet. Zij speelde niet buiten met andere kinderen want muziek vond zij veel belangrijker. Met haar neefjes en nichtjes had zij wel veel contact. Zij heeft ook muziek-voordrachten gegeven, toen ze nog heel jong was.
Zij trouwde met David Leser (Neheim, 17 mei 1913 – Monowitz, 6 januari 1944
Bereikte de leeftijd van 30 jaar).
In haar jeugd speelde Sara heel veel klassiek piano, kreeg les van een oom of neef, waar zij de piano mocht bespelen. Zij moest daar afstanden voor lopen. Geld voor een eigen instrument was er niet. Zij speelde niet buiten met andere kinderen want muziek vond zij veel belangrijker. Met haar neefjes en nichtjes had zij wel veel contact. Zij heeft ook muziek-voordrachten gegeven, toen ze nog heel jong was.
Zij trouwde met David Leser (Neheim, 17 mei 1913 – Monowitz, 6 januari 1944
Bereikte de leeftijd van 30 jaar).
https://www.joodsmonument.nl/nl/page/111264/david-leser
Zij kregen samen een meisje, Sophia (Amsterdam, 12 juni 1942 – Auschwitz, 28 januari 1944,bereikte de leeftijd van 1 jaar.
Zij kregen samen een meisje, Sophia (Amsterdam, 12 juni 1942 – Auschwitz, 28 januari 1944,bereikte de leeftijd van 1 jaar.
https://www.joodsmonument.nl/nl/page/111265/sophia-leser
Toen Sara zwanger was van mijn oudste broer hebben David en zij besloten om uit elkaar te gaan om meer kans te hebben om de dreigende terreur te overleven. David bleef samen met Sophia, die later in een kinderhuis terecht kwam en daarvandaan bij een razzia met meerdere kleine Joodse kindertjes aan de hand van een soldaat is meegelopen. De kinderleidsters aldaar zijn dit vreselijke gebeuren niet te boven gekomen.Sara heeft na de oorlog contact gezocht met hen. Eén van deze vrouwen pleegde zelfmoord en de ander was psychisch geheel in de war en bijna niet aanspreekbaar.
Sara is bevallen van Mijn oudste broer (volgens mij was dit in het toenmalige Wilhelminagasthuis) en kort daarna was daar ook een grote razzia en werden alle Joodse mensen uit het ziekenhuis opgepakt. Omdat Sara slechte ogen had en er daardoor zonder bril ziek kon uitzien, heeft de verpleging haar op een brancard met een groot laken gelegd, haar bril verstopt en haar met spoed naar de OK gereden, waar zij haar buik helemaal hebben ingesmeerd met Jodium en Mijn oudste broer in een reistas onder dat laken hebben verstopt. Toen de SS kwam bij de OK, hebben zij gezegd dat zij met een ernstige operatie bezig waren en dat daar niemand bij mocht komen. De soldaten zijn toen vertrokken en Sara had geluk, ook dat Mijn oudste broer zich stil heeft gehouden !!
Direct daarna is Sara met Mijn oudste broer in die reistas weggevlucht richting Zuiden, kwam in contact met “de ondergrondse” mensen van het verzet, die gezorgd hebben dat Mijn oudste broer uiteindelijk in een Katholiek pleeggezin in Limburg terecht kwam (gelukkig was hij niet besneden) en Sara naar België is doorgereisd met een vals paspoort en de hulp van verzetsmensen. Zij was nu een Katholiek meisje en kon in een paar verschillende gezinnen werken als kindermeisje, in ieder geval weet ik dat zij in Luik werkzaam is geweest. Alle mensen die geholpen hebben deden dat met gevaar voor eigen leven.
Na de oorlog heeft Sara nog best moeite moeten doen om Mijn oudste broer terug te vinden, want toen zij hem uit handen gaf, wist zij niet waar hij heen zou gaan. De familie die voor Mijn oudste broer heeft gezorgd had het behoorlijk moeilijk om hem aan Sara mee te geven.
Er is nog wat jaren contact met hen onderhouden.
Toen Sara terug was in Amsterdam bleek er niemand meer van haar familie over te zijn gebleven. Van de enkeling die de oorlog wel heeft overleefd kon Sara geen hulp verwachten. Ook de Joodse gemeenschap liet het afweten (iedereen had het toen moeilijk). Zij stond er nu met Mijn oudste broer alléén voor en heeft uiteindelijk een kamer gevonden die zij kon huren. Zij had dus helemaal geen spullen, niets meer. Met de eigenaar van die kamer kreeg zij een korte relatie. Later, toen zij zwanger was, bleek hij te zijn getrouwd en zijn vrouw lag in die periode in het ziekenhuis. Dus had Sara nu 2 kinderen zonder vader en wat kistjes om op te zitten.
Toen Sara zwanger was van mijn oudste broer hebben David en zij besloten om uit elkaar te gaan om meer kans te hebben om de dreigende terreur te overleven. David bleef samen met Sophia, die later in een kinderhuis terecht kwam en daarvandaan bij een razzia met meerdere kleine Joodse kindertjes aan de hand van een soldaat is meegelopen. De kinderleidsters aldaar zijn dit vreselijke gebeuren niet te boven gekomen.Sara heeft na de oorlog contact gezocht met hen. Eén van deze vrouwen pleegde zelfmoord en de ander was psychisch geheel in de war en bijna niet aanspreekbaar.
Sara is bevallen van Mijn oudste broer (volgens mij was dit in het toenmalige Wilhelminagasthuis) en kort daarna was daar ook een grote razzia en werden alle Joodse mensen uit het ziekenhuis opgepakt. Omdat Sara slechte ogen had en er daardoor zonder bril ziek kon uitzien, heeft de verpleging haar op een brancard met een groot laken gelegd, haar bril verstopt en haar met spoed naar de OK gereden, waar zij haar buik helemaal hebben ingesmeerd met Jodium en Mijn oudste broer in een reistas onder dat laken hebben verstopt. Toen de SS kwam bij de OK, hebben zij gezegd dat zij met een ernstige operatie bezig waren en dat daar niemand bij mocht komen. De soldaten zijn toen vertrokken en Sara had geluk, ook dat Mijn oudste broer zich stil heeft gehouden !!
Direct daarna is Sara met Mijn oudste broer in die reistas weggevlucht richting Zuiden, kwam in contact met “de ondergrondse” mensen van het verzet, die gezorgd hebben dat Mijn oudste broer uiteindelijk in een Katholiek pleeggezin in Limburg terecht kwam (gelukkig was hij niet besneden) en Sara naar België is doorgereisd met een vals paspoort en de hulp van verzetsmensen. Zij was nu een Katholiek meisje en kon in een paar verschillende gezinnen werken als kindermeisje, in ieder geval weet ik dat zij in Luik werkzaam is geweest. Alle mensen die geholpen hebben deden dat met gevaar voor eigen leven.
Na de oorlog heeft Sara nog best moeite moeten doen om Mijn oudste broer terug te vinden, want toen zij hem uit handen gaf, wist zij niet waar hij heen zou gaan. De familie die voor Mijn oudste broer heeft gezorgd had het behoorlijk moeilijk om hem aan Sara mee te geven.
Er is nog wat jaren contact met hen onderhouden.
Toen Sara terug was in Amsterdam bleek er niemand meer van haar familie over te zijn gebleven. Van de enkeling die de oorlog wel heeft overleefd kon Sara geen hulp verwachten. Ook de Joodse gemeenschap liet het afweten (iedereen had het toen moeilijk). Zij stond er nu met Mijn oudste broer alléén voor en heeft uiteindelijk een kamer gevonden die zij kon huren. Zij had dus helemaal geen spullen, niets meer. Met de eigenaar van die kamer kreeg zij een korte relatie. Later, toen zij zwanger was, bleek hij te zijn getrouwd en zijn vrouw lag in die periode in het ziekenhuis. Dus had Sara nu 2 kinderen zonder vader en wat kistjes om op te zitten.
Daarna heeft Sara Johannes Post ontmoet en kregen zij samen nog 5 kinderen.
Sara heeft het geloof afgezworen (omdat God ons in de steek heeft gelaten) en vond dat wij zelf moesten kiezen als wij 18 jaar werden en niet eerder.
Met het enorme grote verdriet dat Sara heeft gekend, heeft zij ons niet belast. Zij was meestal vrolijk en blij. Ook werd niet veel over de oorlogsjaren gesproken omdat het “niet te geloven was wat er is gebeurd” als je dat zelf niet hebt meegemaakt (zo werd gedacht). Echter als kind voel je het verdriet en daar hebben wij allemaal nu nog steeds last van. Dat gaat nooit over.
Flink zijn was haar motto als iets niet goed ging!
https://www.joodsmonument.nl/nl/page/111264/david-leser
https://www.joodsmonument.nl/nl/page/185524/meijer-sajet
https://www.joodsmonument.nl/nl/page/185526/sophia-sajet-de-haan