Meisje met de Witte Haarband
Meisje met de witte haarband, je kijkt me rechtstreeks aan,
Gekleed in je zondagse kleren, ik wou dat ik je weer zag staan,
Spelend in de zandbak, met kinderen uit de buurt,
Je blik is zo indringend, zoals je in de verte tuurt.
De wereld ligt nog aan je voeten, ook al is die dan van zand,
Verdwenen van d’ene op d’andere dag, ver weg naar een ander land.
Zandkorrels zijn we in de tijd, en de zandloper loopt altijd door,
Maar de korrels van jouw jonge leven, die zijn voorgoed bevroren.
Meisje met de witte haarband, gevangen in de tijd,
Een geluksmoment van kinderspel, veranderde plots in strijd.
Je kinderjaren ruw verstoord, je volk was in gevaar,
Door de vijand bruut vermoord, in ’t tweede oorlogsjaar.
Meisje met de witte haarband, ik noem hier nu je naam.
Gretha Cohen, ‘Greetje’, zo blijf je toch bestaan.
Want je naam wordt niet vergeten, dat zou niet eerlijk zijn,
Zolang als wij je naam blijven noemen, zolang zul jij hier nog zijn.
Onder de bomen van het schoolplein, waar nog steeds de speeltuin ligt,
Met vriendjes en vriendinnetjes, en, daartussen, voor altijd jouw gezicht.
Ter herinnering aan Gretha ‘Greetje’ Cohen (15-9-1931 ~ 19-10-1942)
https://www.youtube.com/watch?v=trYlXC-lnn4
Tekst: Arthur Gelink
Muziek & video: Ton Jenner