"Het was half oktober (1942, GJL). Die middag hadden Max en ik toevallig nog samen gewerkt. We werkten die tijd nl. dag en nacht. Hij ging weg en een uur later hoorden we dat Eva en de kinderen gearresteerd en naar de schouwburg gebracht waren en dat Max met Sluzker op weg was naar de schouwburg. En nog even later hoorden we dat ook Max gearresteerd was. Natuurlijk algemene verslagenheid. Het duurde enige dagen voor we zekerheid kregen dat er niets aan te doen zou zijn. (...) Uit Westerbork kregen we een prachtige brief van Max en Zus. Ze waren buitengewoon flink. (...) Enige weken na hun deportatie kregen we clandestien een brief van Max, die wel iets hoopgevend was, maar waarin o.a. stond dat men hem zijn dekens had weggenomen. En als je dan op het ogenblik hoort dat de temperatuur in die streken 25 graden onder nul is, dan weet je wat dat alleen al betekent. Tot nu toe (2 februari 1943, GJL) hebben we verder nooit iets van ze gehoord. Max schreef, wat we trouwens van tevoren al wisten, dat hij van Eva en de kinderen gescheiden was."
Uit: Mirjam Bolle - Ik zal je beschrijven hoe een dag er hier uitziet, uitgave 2005, blz 45
Verhaal