Ellen Mieke Bloemendal-Olman was ondergedoken in Zwetstraat 145, den Haag

Tijdens de conferentie 'Het ondergedoken kind' in 1992 vertelde ik aan de groep van leeftijdsgenoten mijn verhaal. "Als ik mijn geschiedenis vertel na geluisterd te hebben naar jullie vaak verschrikkelijke ervaringen, dan besef ik eens te meer dat ik ongelooflijk geluk heb gehad door al die jaren op 1 adres liefdevol opgenomen te zijn geweest door een jong kinderloos echtpaar, Dirk-Jan van Lente en Agatha van Lente-van Dijken."

Al die jaren was ik hun kind..

Na de oorlog werd ik herenigd met mijn gezinsleden die de Shoah overleefd hadden.
Tot aan hun dood (in resp.1992 en 1993) bleef het contact met mijn pleegouders zeer hecht en bleef ik ook hun 'dochter' .

In september 1983 werden mijn pleegouders door Yad Vashem in Israel erkend als 'Rechtvaardigen onder de Volkeren' . De toelichting die tot deze erkenning heeft geleid en die is opgenomen in de NIOD publicatie 'Rechtvaardigen onder de Volkeren' (2005), vertelt beknopt de feiten. Enkele citaten:
(...)
Het echtpaar deed alles wat in hun macht lag om de baby een gezonde en normale jeugd te bezorgen. Zij vertelden rond dat 'hun' baby geadopteerd was van een ongetrouwde moeder. Alleen de huisarts was op de hoogte van de echte identiteit van het kind en hij heeft hen veel geholpen. De Van Lentes hebben nooit een vergoeding gekregen voor hun daad. Zij waren gemotiveerd door hun religieuze overtuiging.
Na de bevrijding heeft mevr.Olman nauw contact onderhouden met de Van Lentes en hen betrokken bij alle beslissingen betreffende Ellen Mieke's opvoeding.
Dirk-Jan en Agatha hebben in de oorlog ook nog ten minste zeven niet-Joden in hun huis verborgen gehouden, mensen die geen gehoor wilden geven aan de oproep tot dwangarbeid.' (...)

Nu, ruim 70 jaar later, realiseer ik me dat mijn ervaringen ook bekend mogen worden bij een groter publiek omdat deze drie zo essentiële jaren in de ontwikkeling van een kind, een positief verhaal vertellen in tegenstelling tot zoveel leed uit die zwarte periode.

Een door hen voor mij met veel liefde en zorg samengesteld album over de jaren dat ik hun kind was, is voor mij van onschatbare waarde! Het vormt immers een tastbaar deel van mijn identiteit.