'Hij herinnert zich nog, hoe na de gebruikelijke toespraak van de Rector, de heer Elte, en de uitreiking van de diploma's een meisje uit de hoogste klas, dat pas een uitstekend eindexamen had afgelegd, verlof verkreeg, de dames en heren leraren om raad te vragen. Zij en haar zusje, ook op die school, hadden de oproep ontvangen, een paar dagen later naar Duitsland te gaan. Welnu: wat moesten ze doen? Daar stond dat meisje, zeventien jaar, met haar einddiploma vol achten en negens, helemaal alleen, onbeschermd, maar rechtop voor de groene tafel, waarachter haar leraren zaten. De historicus, die dit, zovele jaren later, allemaal opschrijft, is het, alsof hij haar nog ziet staan, een lief, intelligent kind, door en door fatsoenlijk; hij hoort nog haar vraag, om nimmer te vergeten: ‘Dames en heren, zegt U ons toch asjeblieft, wat we doen moeten’. Een enkele onzer reageerde onmiddellijk: ‘Niet gaan!’ Een ander stemde ermee in, nog een, nog een. De anderen zwegen, weer iemand boog het hoofd. Niemand kon ze werkelijk helpen - en zo gingen zij in de dood.'
Jacques Presser, De Ondergang (Den Haag 1985), p. 255
http://dbnl.nl/tekst/pres003onde01_01/pres003onde01_01_0020.php?q=