In 1940 kwam ik met mijn moeder twee broers en een zus te wonen in Den Haag, Heliotroopstraat 52, 2e woonlaag. De familie Strich was op die woonlaag onze buur: Mevr. Strich, Ellen en haar broer Jan.
Mijn oudste broer Jo kwam in het verzet, werd opgepakt. (Poos en Slachter waren meen ik de namen van hen, die toen bij ons huiszoeking deden). Jo werd naar de Scheveningse gevangenis gebracht ("het oranjehotel") en werd toch na heel korte tijd vrijgelaten: wat een wonder, misschien ook omdat hij jong was? En omdat het nog in het begin van de bezetting was?
Mevr. Strich kwam direct naar ons toe bij zijn thuiskomst.
ZE OMHELSDE JO EN ZOENDE HEM! Dat was voor mij heel vreemd, we waren Zeeuwen, bij ons werd eigenlijk nooit gezoend!
ELLEN was de dochter, ik vond haar heel aardig, was helemaal niet verliefd of zo, maar ik bood haar een tekening aan, een grote tekening naar een schoolplaat van een middeleeuwse stad. IK KWAM EEN KEER BIJ DE FAMILIE STRICH EN ZAG DAT ELLEN MIJN TEKENING OP HAAR KAMER OPGEHANGEN AAN DE MUUR, ik was heel verrast en blij.
De huizen aan de Heliotroopstraat werden afgebroken, er kwam daar een tankgracht. De familie Strich kreeg als ik het goed heb vervangende woonruimte in de Irisstraat (Wij in de van Swietenstraat nr 43)
TOEN MOET HET GEBEURD ZIJN DAT ELLEN OPGEPAKT IS, DAT HAAR MOEDER GEPROBEERD HEEFT HAAR VRIJ TE KRIJGEN, MAAR ZELF OOK OPGEPAKT IS.
MENSEN HEBBEN DE ZOON JAN GEWAARSCHUWD NIET NAAR HUIS TE GAAN, hij is ondergedoken in Friesland. Na de oorlog bezocht hij ons, was ontroerd dat alles wat ze bij ons ondergebracht hadden door moeder bewaard was: schilderijen, meubels, typmachine zelfs stapels Residentiebodes, kinderhemdjes met geborduurd E S, zelfs een baljurk.
Onze zus heeft haar dochter de naam Ellen gegeven, niet per ongeluk! En ze heeft een keer in die baljurk een bal bezocht.
Twee zoons van schrijver dezes hebben in Jans vorstelijke huis aan de Binnenkant in Amsterdam kamers mogen huren toen ze daar verbleven, studeerden.
De oudste zoon kreeg bij de kennismaking een diner. Motto: Het is niet niks de zoon van mevr. Cornelis voor je te hebben.
Jan is psychiater geworden. Hij had mijn moeder heel hoog zitten.
Toen ik Jan een keer opzocht aan de Binnenkant zag ik de schilderijen die in de oorlog bij ons opgeslagen waren: dat was heel bijzonder.
P.S. De column van Abrahams in de NRC van 2 april jl : De sterfdag van Anne Frank met als slotzin "zo blijven deze feiten pijn doen. Dat moet. Ze zijn, helaas deel van onze identiteit" deed me dit schrijven, ik wilde het al zo lang doen.