Leonard Polak Daniels studeerde geneeskunde in Leiden, waar hij op 8 februari 1900 zijn artsexamen aflegde. Hij zette zijn studie voort in Berlijn. Na terugkeer in Leiden werd hij eerst assistent gynaecologie en vervolgens assistent pathologische anatomie. In 1903 werd hij assistent-geneesheer in het Gemeenteziekenhuis van Den Haag. In 1913 werd hij daar patholoog-anatoom en in 1917 eerste geneesheer. Op 1 juli 1914 kreeg hij van de Rijksuniversiteit Groningen een eredoctoraat geneeskunde. In 1918 volgde zijn benoeming aan de Rijksuniversiteit Groningen tot hoogleraar geneeskunde en farmacologie. De door hem uitgesproken oratie had als titel 'Eenige beschouwingen over functiestoornissen als grondslag van het geneeskundig denken'. Hij publiceerde een aantal boeken en artikelen.
Leonard Polak Daniels woonde en hield praktijk aan het Eemskanaal 3 in Groningen. Hij was, in 1917, mede-oprichter van de Nederlandsche Algemeene Ziektekundige Vereeniging. In 1916 kreeg hij het Kruis van verdienste van het Nederlandsche Roode Kruis en in 1937 werd hij bevorderd tot Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw.
Leonard Polak Daniels was getrouwd. In mei 1940 maakte hij een einde aan zijn leven.
J.H. Coppenhagen, Anafiem Gedoe‘iem. Overleden joodse artsen uit Nederland 1940-1945 (Rotterdam 2000) 128-129
Biografie