Het is schemerachtig nog nacht eigenlijk. Ik hoor lawaai en geschreeuw buiten, 'k ga stil mijn bed uit en kijk vanuit de erker naar beneden. Op de brug van de Stormsteeg naar de Binnen-Bantammerstraat staan Duitse soldaten met ijzeren versperringen die het lawaai veroorzaken. Ik loop terug naar de slaapkamer waar ik mijn ouders hard hoor praten. Mijn moeder probeert mijn vader ervan te overtuigen dat hij mee naar de gang moet komen.Hij wil, of durft niet. Ik zit nu rechtop in bed, tegen mij zegt zij: jij blijft hier, niet op de gang komen" Even later sluip ik toch het trapportaal op en zie dat onderaan de trap de buurvrouw staat met een shawl rondom het haar, vastgeknoopt op haar voorhoofd. Achter haar bijna onzichtbaar staat haar echtgenoot. Beiden dragen opgerolde dekens op hun rug. Ik vraag aan haar "gaan jullie kamperen?" De buurvrouw kijkt mij lang aan, terwijl mijn moeder zegt: Jullie komen gauw weer terug". Nu kijkt zij mijn moeder aan, zwijgend. De soldaten worden ongeduldig. Met de achterkant van hun geweren worden zij over het portaal de trap afgeduwd. Even later slaat de voordeur meteen harde klap dicht. Ach ja de buurvrouw... Ik zat vaak bij haar op schoot in de erker, waar voor ons op tafel een schrijfmachine stond, waarvan zij mij de letters leerde die op de toetsen stonden en die ik ook in mocht drukken. Tot het moment waarop haar man thuis kwam, een onheilspellende zwarte wolk; angstig sprong ik van haar schoot af en rende naar boven. Soms vroeg zij mij "Ach Jopie ga even kijken op de Nieuwmarkt of er veel Duitse soldaten staan ". Enkele uren na het vertrek van onze buren, werd onder leiding van de Groentevrouw van de Zeedijk het gehele huis leeggehaald, waarna zij zelf een maand later de woning betrok. Toen mijn moeder naar beneden ging trof zij een leeg huis aan met uitzondering van de punaises van de valletjes in de keuken en een glazen veelkleurige gang lamp, in de vorm van een brandende toorts, die mijn moeder nog lang voor hen heeft bewaard. Op Bevrijdingsdag zag ik hoe diezelfde Groentevrouw op de Zeedijk een moffenhoer vasthield en schreeuwde om een schaar. Ik heb mij altijd afgevraagd wat de namen waren van onze buren op twee hoog. Volgens de gegevens van Stichting Joods Erfgoed Wageningen werden op 26 mei 1943 Anna Blom eenendertig jaar, kostuumnaaister en Boas Roffesa, vierendertig jaar, instrumentmaker, geregistreerd in kamp Westerbork. Zij werden op 1 juni 1943 op transport gesteld en direct na aankomst op 4 juni 1943 in Sobibor vermoord.
J.H.J. Emmelot. Amsterdam