Mijn herinneringen aan de familie Selowsky en vooral aan Karin, die mijn vriendinnetje was van de Lagere School in Delft. Ik weet nog dat ik wel jaloers was op Karin. Haar naam was heel bijzonder en veel mooier dan Corri Munnik en ze had mooie zwarte krullen.
Mijn moeder heeft aan de ouders van Karin aangeboden om Karin in ons gezin op te nemen en zo voor een veilige onderduikplaats te zorgen.
De ouders van Karin wilden daar niet aan meewerken. Ze meenden dat de Duitsers toch een
beschaafd volk waren en niet tot dit soort beestachtigheden in staat waren. Ze bleven liever bij elkaar. Wel heeft de familie wat boeken en serviesgoed bij ons gestald, dat na de oorlog door een neef uit Canada opgehaald is. Die neef vertelde wel, dat de familie op verschillende adressen spullen had ondergebracht, waar na de oorlog erg weinig van teruggegeven werd.!!

We speelden veel met elkaar en ik was zeer geïmponeerd door de boekenverzameling van de familie.
Ik had afgesproken samen te spelen, maar aangekomen op de hoek van de Julianalaan zag ik dat de familie in een in Delft bekende overvalwagen moest instappen. Alleen Karin weigerde dit en was zo overstuur, dat ze lopende naar het politiebureau mocht.
Daarna heb ik haar niet meer gezien. En pas na de oorlog hebben we gehoord wat een vreselijk lot hun was overkomen.
Ik ben nu 87 jaar en niet veel mensen kunnen uit eigen herinnering over de oorlog vertellen.
Daarom is het goed dat zoveel mogelijk verhalen nog uit de eerste hand worden verteld en bewaard blijven..
Succes met jullie speurwerk

Corri Verduin-Munnik