“In 1943 ging het mis. Voordat ik het huis verliet, krabbelde ik nog snel even een briefje dat ik op de keukentafel legde:” Lieve Poesje, ik ben even bij Rekers, ik ben tegen de avond weer terug.” Het gekke is, ik was die avond te lang bij Rekers gebleven, net zo lang zitten praten en zuipen totdat ik niet meer weg kon. Je mocht toen ’s nachts niet over straat, al is dat geen excuus voor wat toen gebeurd is. Toen ik de volgende ochtend thuiskwam, lag er een ánder briefje op de keukentafel: Jouw Poesje, de Jodin Bella Hiegentlich, hebben we meegenomen. Ik voel me nog altijd schuldig, dat gevoel gaat nooit meer weg.”
Interview met kunstenaar Gras Heyen door Rudie Kagie, Vrij Nederland 25 april 1987
Bart van Esch