Mijn moeder woonde als kind op de nieuwe achtergracht en vertelt :
''Op nr. 154 woonde de familie Nunes Vas met twee kleine meisjes. De twee kleine meisjes kwamen mijn moeder gedag zeggen en vertelden dat ze met een trein gingen. Toen hun moeder (ze heette Duifje) die er de moed in hield, ze op kwam halen hoopte ze weer bij haar man te komen. "Ach'' zei ze tegen mijn moeder ''we zijn nog jong en niet bang om hard te werken''. Mijn moeder huilde de hele dag, hoewel wij ook nog niet wisten wat er met de mensen gebeurde.''