Walsweer M:
Hallo Henriette.Bedankt voor uw reactie. Feike is van Kalenberg naar Arnhem overgebracht en vervolgens naar kamp Amersfoort. Van daar naar Remscheid bij Düsseldorf. Hij werd te werk gesteld in de edelstaal fabrieken van Solingen. Ze kregen daar weinig te eten, wel slaag en hard werken voor de gloeiende ovens. Ze liepen in lompen en werden soms zo naar buiten gejaagd en stonden dan uren in de kou. Dat is hem uiteindelijk fataal geworden. Hij kreeg longontsteking en vervolgens open TBC. Zijn Duitse voorman in de fabriek voelde zich erg aangetrokken tot Feike, want hij leek erg op hun jongste zoon die vermist was. Later nam hij hem mee naar zijn woning en zijn vrouw behandelde hem als haar eigen zoon. Ook zij was onder de indruk van de gelijkenis met haar eigen zoon. Zij hadden drie zonen die alle drie in het leger moesten. Haar oudste was gesneuveld in de Kaukasus, de tweede en derde waren vermist. Feike liep in lompen en zij kleedde hem met de kleding van haar zonen en stopte hem van alles toe. Haar man heeft hem aangeboden om hem te helpen ontsnappen, maar dat weigerde hij om hem niet in de problemen te brengen. Toen hij in het ziekenhuis lag bezocht zij hem elke dag en nam eten voor hem mee. Al hoe moeilijk dat soms ook was, want zelf hadden ze op het laatst ook niets meer. Had zij niet zo goed voor hem gezorgd dan hadden wij hem niet weer levend gezien daar ben ik zeker van. Feike was niet getrouwd. Hij was nog maar 18 jaar toen hij werd opgepakt en bijna 20 toen hij overleed. Hij is in Welsrijp(Wjelsryp) begraven. De schoolkinderen van de basisschool hebben zijn graf geadopteerd. Op 4 mei is er elk jaar een hele plechtige herdenking met een kranslegging van de familie, dorpsbelang en de schoolkinderen. In 1947 kregen mijn ouders een indringende brief van de mevrouw uit Duitsland die Feike verzorgd had. Heel erg de moeite waard om te lezen. Het bleek dat alleen haar jongste zoon in dat jaar weer terug was gekomen. De tweede bleef vermist. Uit deze brief blijkt ook weer hoe mensen in een dwangpositie terecht komen onder een dergelijke dictatuur en dat waar ook ter wereld toch mensen wonen die het goede met een ander voor hebben. Ik heb wel een foto van Feike maar niet digitaal. Hoe lossen wij dat op?Met vriendelijke groet, Meine Walsweer.
Verhaal