Manja de Vries Blik was ondergedoken in Mariniersplein Amsterdam

Hun zoon Gerrit was verloofd met Selien de zus van mijn moeder en hij tekende een huurovereenkomst voor een bovenwoning op het Mariniersplein. Hier trokken mijn oom en tante in. Op de zolderetage zijn mijn ouders samen met mij en oom Mozes ondergedoken.
De twee zussen , Jacomijntje(mijn moeder ) en Selien maakten lange voedsel tochten in Noord Holland om eten te ruilen tegen goederen en geld. Beiden hadden op het confectieatelier Hollandia Kattenburg aan de Valkenweg gewerkt. Tijdig hebben ze hun werk opgezegd en zijn de razzia op de fabriek ontlopen.
In de avonduren werd er door hun beiden veel genaaid en gebreid om de kleding aan te vullen of om van oud weer nieuw te maken voor de zuigeling. Ik had een speelgoedpopje dat heette Bob, de roepnaam van mijn oom Mozes . Om het woord papa niet te leren heette mijn vader grote Bob en oom heette kleine Bob. Voor mij was alles dus gewoon Bob. Dit omdat ik altijd sprak tegen mijn popje Bob. Niemand kreeg op die manier argwaan als ik met Bob praatte. Esther is via de illigaliteit bij een oudere heer in de huishouding gaan werken en heeft daar de gehele oorlog gewoond.

Op het Mariniersplein zijn we door een wonder ook de dans ontsprongenvoor een huiszoeking. door het geblaf van een hondje.
Naast ons huis woonde een bevriende familie van ons en zij hadden een hondje.Tijdens een avond patrouille werd er bij ons gebeld. Het hondje blafte aanhoudend, zodat de buurman eens buiten ging kijken, wat er aan de hand was. Hij kon de heren vertellen en overtuigen dat het pand leeg stond en ze vertrokken. Zo waren we voorlopig weer veilig.
Mijn vader deed nog af en toe wat kleine werkjes in huis en Gerrit werkte bij de aardappeldistributie , dus kon hij schaars aan eten komen.

Door huiselijke spanningen vanwege verdeling van voedsel en ik denk ook mede door de aanwezigheid van een baby werd de toestand ondraaglijk. Er werd dus in de vriendenkring weer naar een nieuw onderduikadres gezocht.