Mijn ouderlijk huis

Dit was mijn ouderlijk huis. Ik ben weliswaar in het ziekenhuis in Bussum geboren, in maart 1948, maar na 10 dagen kwam ik hier thuis, op de verjaardag van mijn vader. Mijn moeder heeft hier gewoond tot na mijn huwelijk in 1982. Nog steeds is het in mijn dromen "thuis".
Toen mijn ouders dit huis kochten in 1945 of '46 was het erg uitgewoond. Ik heb daar nog een paar foto's van. Er hadden NSB-ers in gewoond. Dat weet ik van mijn moeder. Ik weet niet tot wanneer. Wel dat er een dolk was achtergebleven die mijn moeder pas jaren later heeft ingeleverd toen er een amnestie was voor het afgeven van wapens. Ook heb ik nog een paar zilveren lepeltjes die mijn ouders in het huis vonden. Ik gebruik ze niet, want ik dacht  altijd: NSB-lepeltjes.
Van de bewoners van vóór de oorlog heb ik nooit iets geweten.
Tot vanmorgen, toen ik er via de site van Open Joodse Huizen achter kwam, dat dit wellicht het laatste adres is geweest van Josephina van den Bergh-Roos. Die NSB-ers zullen er daarna wel ingetrokken zijn. En die lepeltjes zouden dus zomaar van Josephina geweest kunnen zijn.
Dat was al met al behoorlijk schrikken: mijn joodse ouders hebben de oorlog met valse papieren en heel veel geluk overleefd. Ze hadden de moed en de kans om hun steentje bij te dragen in het verzet, bij de GDN. Ik weet zeker dat ook zij nooit iets hebben geweten van Josephina van den Bergh-Roos.
Ik heb een heerlijke jeugd gehad op dit adres. Het huis heeft geen blijk gegeven van zijn geschiedenis.
Maar als ik daar nu aan denk, is er sinds vanmorgen wél iets veranderd.