De man hete de hr. de Gelder en kwam uit Amsterdam waar hij een lampenwinkel bezat. Ik kom op 'deze geschiedenis' omdat we als jongste broers een week geleden aan het waken waren aan het sterfbed van een ouder broer. Ik zag toen door het raampje van een kast een schitterend oud Chinees servies staan en keek daar vol bewondering naar. Ik ben in 1942 geboren, heb het servies altijd in de kast zien staan bij onze ouders maar wist niet dat dit een schenking van de 'onderduiker' was, een oudere broer vertelde mij dat. Het 'verhaal' dat hij een boom had laten planten wist ik wel maar toen een oudere broer en zus de hr. de Gelder vijf, zes jaar later opzochten in zijn winkel in Amsterdam en zij zich aan hem voorstelde deed hij of hij ze niet meer herinnerde. Ik weet nog dat toen ze thuis kwamen en dit verhaal aan ons vertelde mijn vader helemaal ontroerd werd en met tranen in zijn ogen alleen zei " het is toch niet tegeloven" Waar we woonde, dicht bij de spoorlijn waar veel Duitse militairen die de spoorlijn bewaakte, en de onderduiker zat hele dagen op 60 meter afstand rustig te 'vissen'. Zelfs toen een deel van het woonhuis door die militairen werd gevorderd liep hij rustig over het erf met zijn hengeltje. Over wat er gebeurd was als hij was herkend wil ik maar niet nadenken. Na het boven genoemde voorval bij de onderduiker thuis hebben we hem maar snel vergeten.
Het zit niet in ons gezin dat je alleen maar goed doet om bedankt te worden. Maar toen de kinderen van al onze broers en zussen het plan opvatte een boom voor de inmiddels overleden broer als dank te planten dacht ik aan de boom van de onderduiker: wat is daar waar aan?
Ik heb niets tegen de andere familieleden gezegd, geen van alle is rancuneus naar hem, maar of er toch een boom is geplant als dank zouden zal ik ze wel graag willen vertellen, zo niet dan is het ook goed en zwijg ik er verder naar hen over.
Met dank en vriendelijk groet, Nico van der Hulst