Salomon Walvis dook in het voorjaar van 1943 onder door met zijn echtgenote en een vriendin op de fiets door Nederland te rijden. Daarbij noemde hij zich Kees van Leeuwen en was hij zogenaamd inspecteur van de kampen van de Nederlandsche Arbeidsdienst. Deze unieke manier van onderduiken wisten hij en beide vrouwen meer dan een jaar vol te houden.
Op 15 juli 1944 werd Salomon Walvis door illegale werkers doodgeschoten in Grubbenvorst. Deze liquidatie vond plaats omdat men dacht dat men met een verrader van doen had. Daarvan bleek na de bevrijding geen enkele sprake - integendeel - en de liquidatie kon door de betrokken illegale werkers niet verantwoord worden. Het justitiële onderzoek werd daarop opeens geseponeerd. Mede als gevolg hiervan moesten de door de Holocaust toch al zwaar getroffen - 136 familieleden verloren - weduwe Walvis-Winnik en haar nazaten verder door het leven, als de echtgenote, kinderen enzovoorts van een joodse verrader.
Zie: 'Het kapitaal van Sal Walvis' door Gerrit van der Vorst (2016).