Daar ben je dan, mijn opa, de vader van mijn vader en als kleinzoon mag ik deze bijdrage schrijven zodat heel de wereld kan zien wat er gebeurd is.
In 1943 is Abraham Joseph Matteman, zoals alle gemengd gehuwde joden, opgeroepen om naar een werkkamp te gaan. Hij moest naar Havelte werken aan de aanleg van een vliegveld. Iedere 6 weken een weekend naar huis. In 1944 heeft de huisarts, die in het verzet zat, je ziek verklaard. Je moest permanent op bed liggen omdat er bij jullie thuis ook een officier van de Wehrmacht ingekwartierd was.
Toen de spoorwegstaking uitbrak en de Duitsers hem niet meer terug konden sturen is hij op wonderbaarlijke wijze snel hersteld.
Je ouders en zus heb je nooit meer terug gezien, maar je had het overleefd samen met je gezin.
Jullie hadden één kind, mijn vader en ook ik ben enig kind. Dat onze familie nog bestaat is dus een zeer dun draadje wat ik doorgeef aan mijn drie zoons.