Ik was zes jaar toen ik met mijn vader en mijn zusje Lottie naar de 4 mei herdenking ging in Rijswijk. De plaats waar wij woonden. Op die dag zag ik mijn vader voor het eerst huilen. Ik voelde toen al dat er iets meer moest zijn. Maar wat?
Om mijn vader hing een onzichtbare wolk, waardoor je wist dat je nooit iets moest vragen over wat hij had meegemaakt in de oorlog. Hij was zo zwijgzaam dat ik pas na zijn dood een foto vond van mijn halfbroertje Harry. Daar kon en wilde hij niets over vertellen. Heftig he?
Soms stel ik mijzelf de vraag: hebben wij als mensen iets geleerd van WO2? En zo ja, wat is dat dan? Daarover wil ik graag met jullie praten na afloop van mijn verhaal. Ik ben benieuwd hoe jij er over denkt.
In de komende weken kom ik het verhaal van mijn vader vertellen bij jullie in de klas. Een held waar ik heel trots op ben. Na afloop mag je mij alles vragen.
Tot dan!
Fanny Bernstein