Henri Obstfeld was ondergedoken in Arnhem, Bovenbergstraat

Ik weet niet hoe mijn ouders mijn toekomstige pleegouders gevonden hebben. Hun dochter, met wie ik dit niet zo veel jaren geleden besprak, wist dat evenmin. Iets niet weten, was veiliger! Na de oorlog is dat onderwerp nooit meer ter sprake gekomen.
Op zekere dag namen mijn ouders me mee naar Arnhem, om met mijn toekomstige pleegouders kennis te maken. Nadat we weer thuis gekomen waren, begon mijn moeder mij herhaaldelijk te vertellen, dat ze mij “weggeven” moesten, maar dat ze me weer zouden komen ophalen. Tijdens ons tweede bezoek aan mijn pleegouders verdwenen mijn ouders schielijk....
Mijn pleegouders waren Jacob en Hendrika Klerk. Zij waren in de 50, en woonden in een groot huis aan de Boven Bergstraat. Ik noemde hen Oom Jaap en Tante Hennie. Hij was makelaar in huizen met een kantoor aan huis, vrijmetselaar en ouderling van de Doopsgezinde Gemeente; zij was verpleegster geweest.

Tijdens de eerste twee jaren gebeurde er eigenlijk weinig. Heel veel later vertelde Tante Hennie me dat na de oorlog een winkelier haar eens had gevraagd wie dat jongetje, dat ze altijd mee uit winkelen nam, eigenlijk wel was. Was het misschien een Joods jongetje? Tante bevestigde dat, en de winkelier zei, dat ze dat vermoed hadden, maar er nooit met iemand over gesproken hadden........

Mijn moeder vertelde me, dat zei eens alleen naar Arnhem was gereisd om mij te zien. Omdat zij blond was, kon zij voor niet-Joods doorgaan. Vanuit een raam op de eerste verdieping zag zij mij in de achtertuin spelen, maar er was geen echt contact met mij, want dat zou wel eens moeilijkheden hebben kunnen opleveren, van mijn kant...

De Klerken hadden een dochter, Els, die in 1941 getrouwd was met Jan Willemsen, en ook in Arnhem woonde. In 1943 werd er een dochtertje geboren, mijn “pleegzus” Emmy. Zij was het enige kind met wie ik tijdens die dagen gespeeld heb. Met andere kinderen spelen was te gevaarlijk, want ouders zouden zich weleens kunnen afvragen wie ik nu eigenlijk wel was.