De Famile De Wit waren onze boven buren .Wij woonde op hetzelfde adres maar op 1 hoog. Mijn ouders waren Leo en Kaatje Henni. Mijn ouders waren in de Kromme Mijdrecht straat getrouwd en verhuisde naar de net afgebouwde Waalstraat in 1938. Een toen der tijd een heel moderne bouw met of all things centraal heet water.Mijn moeder was Joodse afkomst ,een van haar zusters getrouwde naam Muller, woonde in het zelfde blok maar aan de achterkant zoals wij dat noemde in de Moerdijk straat.Wij konden hun van achtervan onze waranda zien . Mijn paternal groot ouders , originele Amsterdammers ,woonde ook in de Moerdijk straat ,maar aan de overkant. Ik had ook een tante en oom die woonde in de Waalstraat op 164 als ik het goed heb...In Februarie 1941 was ik 4 jaar oud. Het was op een Zondag morgen mijn vader en een buurman vonden uit dat er een Razzia zou komen en beide zijden van de straat werden afgesloten. Mijn vader en de buurman is het gelukt om ons buurmeisje Sara de Wit op te vangen voordat zij naar huis kwam van iets ophalen. Zodiende werd zij niet opgepakt die dag..Als kind wisten wij niet wat er aan de hand was ,en na de Oorlo0g werd er weinig over gepraat...Onder meer, daar mijn moeder haar ouders en 9 broers en zusters en neefjes en nichtjes had verloren, zij was de eenigste overleefende ..Pas vele jaaren later toen mijn zuster en ik vragen stelde kwamen wij alleen maar het aller nodigste te weten..Vele jaaren later door middel van research kwam ik de waarheid en details te weten...Ik had verscheidene Joodse vrienden met simular verhalen over deze moeilijke tijd in ons jonge leefen...Met mijn vrouw Ilse ben ik in 1963 naar Texas geemigreerd wij hebben drie dochters en 7 klein kinderen. ( Dit explains de rede voor mijn " rusty " taal gebruik.)..Ik heb nog vele herinneringen van die moeilijke tijd en wil deze delen met andere geinterreseerden....Mijn rede voor sharing dit is ,dat onze ervaringen en de omstandigheden die ze aan bracht nooit herhaald zullen worden ,However de current World situatie shows dat mankind is een slow en reluctant learner....Henk F. Henni en Familie.
Verhaal
Onze Oude Buren
Wij mogen hun nooit vergeten.
Door deze web site kwamen vele herinneringen boven.. Goede maar veel trieste . Op onze nu gevorderde leeftijd zijn deze herinneringen en gedachten soms verwatered. Maar mijn herinneringen zijn nog als de dag van gisteren, en fond deze site een bron voor " Memories ".. bijna vergeten...Ik hoop dat het nooit gebeurd ,en ik wil daar op mijn eigen manier aan mee werken.....Henk Henni.
Alle rechten voorbehouden