Informatie over het "gewone dagelijkse leven"

Alle informatie die ik heb van mijn grootouders en oom, zijn de klinische dingen, zoals geboorte- en sterfdata, trouwdatum, de datum dat ze naar Sobibor zijn afgevoerd en wanneer ze daar vermoord zijn. De adressen waar ze gewoond hebben etc. kortom de kale info waar ik natuurlijk blij mee ben, maar waardoor ik hen niet leer kennen. Ik weet wel een paar meer persoonlijke dingen, zoals Opoe Schaap, die rouleerde onder haar zoons op haar oude dag en zodoende ook regelmatig bij het gezin van mama inwoonde. Ze maakte zich nuttig door b.v. hielen te breien in kapotte sokken, Dat deed ze dan in een andere kleur en mama had daar een ontzettende hekel aan want iedereen kon dat zien. Opoe Schaap zei bijvoorbeeld: "wie bang is moet schilderen" ipv "moet een schildwacht nemen". Het was Opoe Schaap en Oma Mooleman. De Moolemannen voelde zich altijd iets meer, terwijl de Schapen duidelijk tot het Joodse proletariaat hoorden. Ome Wolf (dacht ik) liep met een handkar met negotie en kwam vaak tussen de middag bij hen eten. Hij nam altijd wat mee, haring met uitjes, Karootje waai waai, of ander zuur enz. Mama Mooleman-Schaap had een het beetje hoog in haar bol volgens mijn eigen mama en vroeg Ome Wolf om zijn kar om het hoekje te zetten omdat ze die niet voor de deur wilde hebben, zij hield altijd haar coved op. Saillant detail is dat deze "voddenjood" zoals deze handelsmannen genoemd werden in die tijd (dat moeten wel antisemieten geweest zijn denk ik) meer geld h op zak had (f60,-) dan één van de andere Schapen of Moolemannen. Dat was namelijk keurig opgetekend in Westerbork. Zo moeten er zoveel verhalen bestaan. Ik heb er mijn moeder nooit naar durven vragen, het was net of dat stukje van haar was en daar deelde ze maar mondjesmaat van uit. Zoals haar vader, die portier was bij de Diamantbeurs en de fietsenstalling beheerde en op zijn werk haar band plakte als die lek was, of dat papa Schaap en broer Appie (Abraham) op zaterdagmorgen naar de Sjoel gingen, niet echt uit overtuiging, maar omdat de werkgever dat min of meer verwachtte. Of dat wanneer er iemand was overleden ze wel deden aan "Sjiwwe zitten", maar geen 7? dagen en niet op de grond. Zoals te doen gebruikelijk namen buren en familie eten e.d. mee. Als er dan gebeld werd, liepen zij en haar oudere broer Appie naar de deur om te kijken wat er was meegebracht. Omdat ze tot het proletariaat behoorden was er niet veel geld, ze konden redelijk leven maar hadden het niet echt breed en de menen in hun omgeving ook niet. Afijn, dan ging de bel en holden zij naar de deur om te kijken wat was meegebracht en zeiden dan teleurgesteld: " hè bah, alweer shasheetjes" (soort kaneel cakeje). Mijn moeder vertelde dat zij als 14 jarig meisje met een knikkerzak aan het stuur naar haar baantje op een of ander atelier op de Tugelaweg fietste. Ze had graag doorgeleerd, maar dat deden meisjes niet. Bovendien was het al heel bijzonder dat Appie dat wel mocht en naar de UTS ging. Ze zat op een lagere school waar meester Solly de scepter zwaaide. Al met al lijkt het wel wat bij elkaar aan info, maar voor mijn gevoel toch een schamel beetje van zoveel levens en dat maakt dat ik mij triest voel soms. Heeft iemand een idee hoe ik aan dit soort informatie kan komen of waar ik kan beginnen met zoeken. Mijn moeder kan ik het niet meer vragen, zij is in 1999 overleden. Het blijft een soort van "empty space" diep in mij, die ik niet kan vullen, dat snap ik, maar waar ik graag iets meer over zou weten. Mijn mama zei bv ook altijd dat ze haar ontwikkeling bij de AJC had gekregen. Ze was een erg wijze vrouw, gek op lezen en erg politiek bewust. Kwam uit een "rood nest" en was fervent PVDA stemmer haar hele leven. Ze was een warme open vrouw, maar over haar oorlogservaringen en gevoelens kon/wilde ze niet praten, dat stuk was van haar en daar bleven wij, haar kinderen en man, van af.