Wieske Veldhuis sprak bij de onthulling van de struikelsteen op 4 september woorden van gedachtenis voor Johan Slager:
Nu de struikelsteen voor Johan Slager opnieuw is onthuld zou ik graag een gedachtenis uitspreken aan hem in de vorm van een brief.
Beste Johan,
Hier staan we opnieuw voor het huis van de Tuttelstraat 11. Het huis waar jouw dochter Sarah geboren had moeten worden… Maar het liep anders. Je hebt Sarah nooit gezien. We zijn 76 jaren verder. En hier staat Sarah weer om je te eren en te gedenken. Zij heeft 76 jaren de gevolgen van jouw geschiedenis aan de levende lijve met zich mee gedragen en gepuzzeld naar hoe alles is gegaan, met hoop sporen van je te vinden en je als nog te leren kennen. Vanaf 2014 ben ik betrokken geraakt bij jouw geschiedenis en die van je familie. Ik leef me dan in in jouw moeder Saartje. Zij werd 57 jaar. Ik ben nu 57 jaar. Zij had twee kinderen in de leeftijd van 27 jaar en 24 jaar. Ook ik heb twee kinderen, de oudste is 24 net zo oud als je broer Aron die 24 is geworden. En dan ga je de Tuttelstraat verlaten, vluchten naar België waar je moeder zelfmoord pleegt. Jij en je zwangere vrouw Lies in gevangenschap in Breendonk en Kazerne Dossin in Mechelen….
Het was in 1985 denk ik dat ik in België 5 dagen voor de vrede liep. Elke dag bezocht je locaties waar thema’s rond vrede onvrede werden besproken. De tocht eindigde in Mechelen. Ik heb toen niets gehoord van wat er in Mechelen is gebeurd en ik mailde hierover met Rik van Laecke in België die toen in de organisatie zat van deze dagen. Nee, toen werd er nog niet veel gezegd over de geschiedenis van het Kazerne Dossin….Het was het Westerbork in België, niet op verlaten heide, maar in de stad Mechelen. Dat is inmiddels veranderd. Er gaan jaren over heen. Er is gewerkt aan het Kazerne Dossin zoals het nu is. Waar nu een gedenkmuur is met daarop alle portretten als die er zijn van de mensen die vanuit Mechelen naar de kampen werden gestuurd. Zo ook jij Johan. Ik ben inmiddels drie keer in het Kazerne Dossin geweest. De laatste keer dit jaar in april samen met Sarah en Rik. Een lange ochtend luisterden we naar het verhaal van Emiel Vos. Zijn verhaal heeft enorme indruk op me gemaakt. Wat hij vertelde, hoe hij vertelde, zo indringend waardoor ik iets meer ging begrijpen van de verbijsterende mensonterende gebeurtenissen die jij ook hebt doorstaan en waar aan jij net als velen bent bezweken.
Sarah vroeg me na deze reis wat me het meest had geraakt. Dat is dit getuigenis van Emiel Vos waardoor ik dichterbij kwam bij de wijze waarop jij bent vermoord.
Een ander gebeuren wat me ook heeft geraakt was de ontmoeting van Sarah met de rector van de Universiteit van Antwerpen, Herman van Goethem. Hij was bezig met het schrijven van een boek in dagboekvorm over 1942 in Antwerpen. Tijdens dit gesprek vertelde Herman dat zijn grootvader collaborateur was. Johan, ik zag je dochter stuiteren aan de tafel. Herman en Sarah in open eerlijke ontmoeting zoekend in het verleden hoe die dagen in België zijn gegaan. Met een intensiteit die ik nooit zal vergeten. Een ontmoeting die me raakte en ik merkte ons allen blij maakte. Er was ruimte voor hoe het echt was gegaan met alle dilemma’s daar bij. Hoe erg de geschiedenis was, wat kan het je een energie geven als die geschiedenis eerlijk wordt gedeeld. En zo zijn we met dit gesprek in onze botten naar Putte gereisd om het graf van je moeder Saartje te bezoeken. En vandaag zijn we hier in de Tuttelstraat om je struikelsteen te herleggen…. Dat het meer dan een herinnering mag zijn aan de wijze waarop jij bent vermoord. Dat het een aansporing mag zijn om te blijven leren van onze geschiedenis. Dat we leren van hoe we zorgvuldig met elkaar om moeten gaan. Dat we leren oplettend te zijn en de ontmoeting aangaan die echt verder brengt, erkenning geeft, herstel, anders kijken.
Johan je mag trots zijn op je dochter Sarah, hier vandaag in de Tuttelstraat. Ik wens haar nog vele dagen dat ze jou kan terugzien in haar kinderen en kleinkinderen. Dat ze mag genieten van de talenten die jij haar hebt meegegeven.
Wieske Veldhuis