Soms wandelde ik met mijn vader over het Rapenburg naar de joodse bakker Weil in de Kloksteeg, waar oude vaste klanten steeds kleiner wordende gemberbolussen konden kopen. Ik verheugde mij daar altijd bijzonder op, want op de toonbank van de bakker stond een glazen stopfles, waarin rode, witte en blauwe (!) schuimpjes zaten. Van de vrouw van de bakker mocht ik altijd in de fles grijpen en zo veel schuimpjes pakken als ik in één hand kon houden. Meestal had er ik drie, maar als ik hard kneep waren het er wel eens vier. Op een dag liep ik weer met mijn vader over het Rapenburg op weg naar bakker Weil. Ik liep voor mijn vader uit de Kloksteeg in. Plotseling trok mijn vader mij terug het Rapenburg op. “Waarom gaan we niet naar de bakker?“, vroeg ik. “De bakker is gesloten”, antwoordde hij. Ik begreep niet waarom mijn vader huilde en wij nooit meer gemberbolussen gingen halen.
(Uit: Herinneringen van een Leids jongetje, Jan Sloos, Leids Jaarboekje 1995)
bron: https://www.herdenkingleiden.nl/stolpersteine/
Verhaal