Over de familie Elzas wil ik u graag vertellen hoe onze relatie was. Herbert en Eva waren vrienden van mijn vader en moeder, maar het waren ook de vrienden van ons, de kinderen Wagenaar. Wat de leeftijd betreft zaten zij precies tussen onze ouders en ons in. Wij noemden elkaar dan ook bij de voornaam. Mijn zussen en ik pasten op de twee zoontjes als Herbert en Eva uitgingen. Eva kwam uit Duitsland. Toen zij voor de oorlog trouwden mocht Eva geen geld meenemen naar Nederland, dus daarvoor kocht zij een mooie en uitgebreide inrichting van het huis. Van een zus van Herbert, die in Japan woonde, kregen zij een prachtige Koreaanse kast. Toen de dreiging van deportatie erger werd hebben vrienden de mooie spullen omgeruild voor 2dehands materiaal. De Koreaanse kast is bij mij terecht gekomen en is na de oorlog in Doetinchem opgehaald. Mijn zus en ik zijn tweemaal in Westerbork geweest. Daar beweerden ze dat Herbert geen familie had, maar die zus is er toch geweest. Mijn vader heeft met Herbert nog gesproken over onderduiken. Hij wilde dat niet. Hij was in de veronderstelling dat hij het wel redde omdat hij in het Nederlandse leger gevochten had. Ze zijn in februari 1943 opgehaald. Ik ben nog bij ze thuis geweest. Twee Politieagenten zaten daar te wachten tot ze ingepakt hadden. Ze bleven een nacht op het politiebureau en vertrokken de volgende morgen om 8 uur met de trein naar Westerbork. Ik was daar om afscheid te nemen, ik had geen idee dat ik ze nooit meer terug zou zien. Mijn vader besefte dat wel. We hebben ze erg gemist, we waren niet de enigen, ze hadden veel vrienden.
Verhaal