Lies Lisser-Elion was ondergedoken in Zilkduinweg, De Zilk

Er werd een plek gevonden bij de familie Pos in de Zilk. Er zaten daar meerdere onderduikers.

We bleven daar een aantal weken, totdat mevrouw Pos mijn moeder aansprak: ‘Ik moet je iets vertellen, ik vind het wel moeilijk, maar jullie kunnen beter een ander adres zoeken’ ‘Waarom’ vroeg mijn moeder. ‘Je man kijkt zo somber. We kunnen niet meer tegen zijn gezicht.’

De familie Rooyakkers die een paar huizen verderop woonde was bereid het gezin Elion te laten onderduiken. Ze konden daar blijven tot het einde van de oorlog.

Toen op een ochtend het bericht van de bevrijding kwam, is mijn vader op zijn sloffen naar het dorp De Zilk gelopen – hij geloofde het gewoon niet. Daar zag hij pamfletten aan de bomen hangen waarop stond dat we bevrijd waren. Hij heeft zo’n papiertje meegenomen. Een uurtje later, we stonden bij de schoorsteen in het onderduikadres, zei hij: ‘Liesje, je bent nu niet meer Liesje Evers, je bent nu weer Liesje Elion.’

Selly en haar vriend Mark werden allebei vermoord in Auschwitz.

Ik heb vaak geprobeerd het verdriet van mijn ouders weg te nemen, een vervangster te zijn voor mijn zus. Maar dat kon niet. Op andere momenten zei ik: ‘Luister eens, ík ben er nog.’ Als ik dat zei, reageerde mijn moeder met: ‘Tegen iemand wiens been geamputeerd is zeg je ook niet, ‘wees maar blij dat je je andere been nog hebt.’ Dat heb ik een keer of vier te horen gekregen.